1. Verhalen Van Little...


    Datum: 2-9-2017, Categorieën: Homo Auteur: Dorian, Bron: Opwindend

    Misschien ken je ze wel
    
    Misschien ken je ze niet
    
    Maar dit zijn de verhalen
    
    Van Little College Street
    
    En mag dit vogeltje
    
    Ooit gevangen zijn
    
    Dan behoedt dit boekje
    
    Hem voor pijn
    
    ‘nieuwe waarheid’- 23 maart 1893
    
    Wie ik ben maakt niet zoveel uit. Als je dit boek hebt gevonden weet je het waarschijnlijk wel. Zo niet... Dan zweer ik met mijn hand op mijn nobele hart dat alles wat hierin beschreven is waar is. Blader gerust wat rond, perverseling! Lees een verhaal en ruk jezelf van hoogtepunt naar hoogtepunt. Naar zowel dat van jou, als alle andere die jou voorgingen met mij.
    
    Hoe ik eruit zie? De man waar ik het eerste verhaal over schreef beschreef mij als ‘een wonder’. Als ik mij een dag of twee niet zou scheren dan zou ik als een echte vent door kunnen gaan, maar ben ik wel geschoren en geef je mij de juist schmink, dan ben ik je nichtje, zus of lang verloren vriendin. Zolang ik mijn mond maar houd.
    
    Mijn ouders waren Italiaanse straatmuzikanten. Variété. Ik zit niet heel ver weg van wat zij deden, alleen is mijn gunst niet alleen voor het oor. Dat ik uit het zuiden van Europa kom zie je aan mijn vollere lippen, mijn ogen, mijn licht krullende haar en mijn licht getinte huid. Maar genoeg over mij. Laten we het over hem hebben. Mijn echte vijfde man: Vladimir.
    
    ‘En nu zit ik hier met u aan dit diner.’
    
    Bram schrijft ook mijn laatste zin op.
    
    De wijn heeft mij in een trance gebracht. Ik denk aan het kaartje van Jack dat ik in mijn binnenzak ...
    ... van mijn jasje heb zitten. Mijn jasje dat over de grote zwarte divan gedrapeerd ligt net als de rest van mijn kleren. Hij had mij gevraagd om deze avond nog langs te komen. Maar ik vraag mij af of dat nog gaat lukken. Bram laat de wijn rijkelijk vloeien en legt nog een stuk rood vlees op mijn bord.
    
    ‘Rund. Het beste van de wereld. Tast toe.’
    
    ‘Het laatste dan, want ik zit behoorlijk vol.’
    
    Ik snij een stukje van de lap die Bram mij op het bord heeft gelegd. Het is zo mals dat mijn mes er langzaam doorheen glijdt. Ik prik het aan mijn vork en proef het. Het is heerlijk.
    
    ‘Waarom doet u dit werk eigenlijk?’
    
    Bram kijkt mij indringend aan. Ik gebruik het kauwen om een antwoord te formuleren.
    
    ‘Als ik eerlijk ben dan is het vooral toeval. Een kwestie van op de juiste plek op het juiste moment. Ik doe het nog maar een paar dagen.’
    
    Bram moet lachen.
    
    ‘Is het werkelijk zo? Je zou het niet zeggen. Maar wat u zegt, soms is alles onderhevig aan momentum.’
    
    Ineens voel ik een hand op mijn schouder. Ik schrik, draai mij om en ik kijk in een paar prachtige ogen. Zijn zwarte golvende haar is achterover gekamd. Hij ziet er adelijk uit. Zo ziet zijn kleding er ook uit. Het lijkt fluweel.
    
    ‘Mijn excuses, ik wilde u niet laten schrikken.’
    
    Hij praat met een zwaar accent dat ik niet thuis kan brengen. Ik sta op en sta tegenover hem. Ik steek mijn hand uit.
    
    ‘Matteo, meneer.’
    
    ‘Vladimir Cmok, mijn jongeheer.’
    
    Hij steekt zijn gehandschoende hand uit en schudt de mijne. ...
«1234»