Mini - 38 - Sex Verhalen

Mini - 38

... Een gouden vent om naast je te hebben tijdens een caféruzie of op patrouille in Afghanistan. Zat in mijn groep als mitrailleurschutter en is na Afghanistan naar de Koninklijke Militaire School gegaan om onderofficier te worden. Denkt razendsnel en is in feite veel te goed voor zijn rang. Maar ja, dat is Defensie… Ik zal eens aan Theo vragen wat hij over heeft voor een goeie ICT-er.”

Joline keek me aan. “Als we zo doorgaan hebben we het backoffice binnen een dag gevuld. Zal Theo blij mee zijn!” Ik knikte. “Nu nog een probleem oplossen. Henk wil niet weg uit team drie, maar ik zal waarschijnlijk toch een van mijn mensen moeten afstaan. De vraag is: wie o wie? Want wie ik ook voorstel, ze zullen het allemaal als een soort ‘strafoverplaatsing’ voelen. En ik wil ook het liefst mijn team behouden zoals het nu is… Moeilijk moeilijk moeilijk… Ik ga maar eens aan Theo voorstellen om Team drie te laten zoals het nu is. In het kader van ‘never change a winning team’. Hopen dat hij erin trapt.”

We naderden Gorinchem en even later stonden we op de parkeerplaats. “Even controleren of Henk toevallig niet op de loer ligt…”, zei Joline met een preuts mondje. Daarna trok ze me naar zich toe. “Lekker werken vandaag, lieve schat! Om vijf uur ben je weer van mij!” Ik keek bedenkelijk. “Hou je er rekening mee dat vanavond de loopgroep op me rekent?” Ze schaterde het uit.

“Niet alles bedoel ik dubbelzinnig, lieverd. Ik bedoelde: nu moet je aan het werk, vanavond ben je weer van mij. Punt. ...

... Verder niks. En de loopgroep? Heb ik zin in. Lekker rennen!” Zonder verdere incidenten liepen we het gebouw in, waar Angelique al achter de desk zat.

“Zo, jij bent vroeg! Vanwaar deze dienstijver?” Ze lachte. “Gewoon. Omdat ik zin had om naar m’n werk te gaan. Daar wacht een lieve collega op me. Dat is heel wat beter dan de afgelopen weken.”

Ik boog me voorover, naar haar toe. “Zeg Angelique, kun jij een geheim bewaren? Dat is precies de reden waarom ik tegenwoordig zin heb om naar huis te gaan… Niet verder vertellen aan m’n vriendin, want dan gaat die weer naast haar schoenen lopen…” Ze knipoogde. “My lips are sealed, Sir.”

“Kees Jonkman, heb jij die schoenen wel eens onder je achterwerk gevoeld?” Joline’s stem klonk verontwaardigd. Ik draaide me om. “Jazeker wel. Als jij ze weer eens op de bank had laten slingeren…”

Joline ontplofte. “DAT IS NIET WAAR! Ik laat mijn schoenen nóóit ergens slingeren, laat staan op de bank! Leugenaar!”

Angelique stikte bijna van het lachen. “Jullie zijn gek!” Joline knikte. “Klopt. Op elkaar. Maar we hebben afgesproken om dat in dit gebouw niet luid en duidelijk ten toon te spreiden, dus… Opgehoepeld naar je Piratenbende, meneer Jonkman! Om twaalf uur mag je samen met mij een stukje lopen!”

Ze gaf me een luchtkusje en ging zitten. Ik liep door naar de koffiecorner voor de broodnodige cafeïne en kletste even met een paar collega’s. En toen aan ’t werk.

Rond negen uur hoorde ik Theo zijn bureau binnengaan en even later stond ...