Laat maar kijken - Sex Verhalen

Laat maar kijken

Na het werk ging ik altijd naar de plaatselijke super om mijn dagelijkse boodschappen te doen wat zich voornamelijk beperkte tot het hoog nodige t.w. 2 flessen wijn als standaard inkoop en de rest iets wat doorging als verantwoord voedsel. Tenminste het lag op “de versafdeling”.

Al 3 jaar woonde ik in de wijk maar heb nooit enige aandacht geschonken aan anderen omdat ik snel snel mijn boodschappen deed en door de stress op mijn werk ik me niet echt genoodzaakt voelde om gesprekken met anderen aan te gaan. Bovendien ben ik daar niet eens het type voor. Boodschappen zijn boodschappen en was blij dat ik daarna in mijn beschut appartement kon zitten om weer verder te gaan met allerlei rechtszaken die me dagelijks bezighielden. Ook geestelijk.

Maar hoewel de rechtszaken doorliepen kwam ik wel meer tot rust en bouwde ik, zonder dat ik er erg in had een bepaalde band op met het personeel van de super en na verloop van tijd zelfs meer en meer met mijn mede holbewoners.

In het laatste 1 jaar had ik zelfs een goede band met jong en oud en kwamen er mensen bij mij over de vloer voor koffie of een praatje, Voorheen in privé, uitgesloten!

Nee, contactschuw ben ik al horecaman nimmer geweest maar hield wel altijd afstand bij collegae, personeel en klanten in privésituaties.

Nu kwam ik ook in contact met Gigi, een schitterend slanke Indonesische schone van 48jr die ik bijna dagelijks zag maar nu eindelijk eens sprak.

Nu niet alleen een snelle groet maar zelfs een lang ...

... gesprek in de lifthal waar steeds meer mensen bij kwamen staan zodat er zelfs een spontaan pratende groep ontstond die voor een gehaaste enkeling zelfs in de weg stond bij de liften.

Gaande de juridische procedures werd ik beetje bij beetje financieel leeggezogen door deurwaarders en rechtbanken met hun griffiekosten maar hierdoor gemotiveerd kon ik harder en niets meer ontziend, niet alleen verbaal maar ook schriftelijk, mijn maatschappelijke ongenoegens kenbaar maken. Ook in de super, de kroeg en zelfs in de lifthal.

Het werd een olievlek en sterkte mij in mijn persoonlijke strijd maar ook bleek dat er steeds meer mensen bij me aanklopten voor advies.

Ik begon zelfs brieven voor anderen te schrijven en bewaakte de voortgang om in constant overleg met hen verder te gaan in de procedure wat aantoonde dat niet alleen ik, maar ook anderen bewust- en niets ontziend gedupeerd werden met buitensporige kosten en malversaties.

Lachend kon ik naar deze mensen terugkeren met vaak een ontvangen brief in mijn handen waarin de woorden naar voren kwamen met “we hebben een fout gemaakt en we hebben onze vordering met een x bedrag verlaagd of we storten het ten onrechte geïncasseerde bedrag terug op uw rekening”.

Ik gaf mijn financieel leeggeplunderde slachtoffers maar aan dat een ongeletterde manager alleen het woord “Sorry” hanteert en een organisatie, die 600 werkeloze “maar zichzelf als belangrijk wanende” juristen tijdelijk in dienst nam om ‘n brief van slechts 1 A-4tje te ...