-
Charlotte - 24
Datum: 3-5-2018, Categorieën: Romantisch Auteur: Maxine, Bron: Opwindend
... geen van uw koks het kan imiteren.’ De man lacht. ‘U heeft nogal een hoge dunk van uzelf. U kent mijn koks nog helemaal niet! Ze zijn echt van wereldklasse!’ ‘Dat zal best, daar twijfel ik ook geen moment aan. Maar dit gaat ze niet lukken. Ik ken koks, die het al eens geprobeerd hebben. Ze hebben zelfs video’s gemaakt, zodat ze alles precies kunnen nadoen. Alle ingrediënten precies opgeschreven, maar toch lukt het ze niet. Maar ik maak het eens per jaar voor een restaurant in de buurt klaar, met kerstmis. En dat nagerecht is steevast uitverkocht met de kerst.’ Nu begint Lisa iets te dagen. Ze zegt: ‘Peter, maak je dat soms voor de Gouden Koets klaar? Want dan weet ik wat je bedoelt. Dat is echt waanzinnig lekker, maar maak jij dat altijd klaar?’ Ik knik. ‘Goed geraden! Maar ik geloof dat ik nu wel de nieuwsgierigheid van mijnheer getrokken heb.’ De man vraagt weer: ‘Wat zei uw vriendin? Het spijt me, maar uw taal kan ik echt niet volgen.’ Ik zeg tegen de man: ‘Dat spijt me, maar we zullen het nu wel in het Frans voortzetten. Mijn vriendin is er juist achter gekomen, dat ze het wel ooit eens heeft gehad, maar dan in het restaurant, voor wie ik dat altijd klaarmaak.’ Lisa knikt. ‘Ja, maar ik wist helemaal niet, dat Peter dat klaarmaakte.’ Nu kijkt de man helemaal verbaasd. ‘U weet niet wat uw vriend voor anderen aan eten klaarmaakt?’ Ik lach en zeg: ‘Lisa is nog niet zo heel lang mijn vriendin. We kennen elkaar al een hele tijd, maar we zijn nog geen ...
... jaar samen.’ ‘Ah, dat verklaart wel een en ander. Maar dan toch al zwanger?’ ‘Dat was niet gepland, maar we zijn allebei volwassen mensen, dus we nemen onze verantwoordelijkheid. Maar ik houd echt oprecht van Lisa, en bovendien is de baby is heel erg welkom. We gaan deze winter samen trouwen.’ ‘Ah, gefeliciteerd! Ik vond het al zo vreemd. En ik kan zien, dat de liefde wederzijds is. Hoe lang kennen jullie elkaar dan?’ Lisa antwoordt: ‘Nu bijna zeven jaar, zolang heeft hij naast me gewoond. Ik ben eigenlijk zijn buurmeisje.’ De man lacht. ‘Ja, zoiets kan natuurlijk ook gebeuren. Maar u woont niet meer langs haar?’ Nu moet ik lachen. ‘Tja, ik woon nog wel steeds langs haar ouders, dat wel. Alleen Lisa woont daar niet meer, die zit nu bij mij!’ En daar moeten we allemaal om lachen. Verona, de vrouw van de man zegt dan: ‘Maar dat komt me heel bekend voor. Guy was vroeger ook mijn buurjongen. Tot we gingen verhuizen, naar de andere kant van de stad. Maar we bleven contact houden, en nu zijn we alweer veertig jaar samen, waarvan tweeëndertig jaar getrouwd.’ ‘Dan bent u vroeg getrouwd, madam Soûtre.’ ‘U bent een vleier. We koersen allebei al hard op de zestig aan. Ik was veertien, toen we elkaar voor het eerst gekust hebben. En ik was tweeëntwintig, toen we trouwden. Dus dat valt nog best mee.’ De man neemt de hand van zijn vrouw in zijn hand, en geeft haar een kneepje in haar hand. Uit hun blikken kunnen we nog steeds de wederzijdse liefde in hun ogen ...