Haywood, Meisjeskostschool ... - 3 - Sex Verhalen

Haywood, Meisjeskostschool ... - 3

... object om mijn lust op te botvieren. Ik kwam klaar met een lading die van hoog uit mijn penis kwam, duwde mij met mijn hand hard en diep tussen haar billen en loosde grote golven die haast ongemakkelijk warm en groot voelden, bijna alsof ik plaste tegen haar met zorg vervaardigde jurk, die ik, zo verbeeldde ik mij in mijn geilheid, voorbij alle herstel bevuilde.

Op de momenten dat ik mij niet kon toeleggen op het neuken of het verslag doen en vooral kort na de orgasmes die steeds frequenter werden op de dag, begon ik mij al snel nutteloos te voelen en te vervelen. Ik was niet het soort man dat zich hele dagen lang kon laten vertroetelen en dat zich kon ophouden met praten en wandelen en ik ging op zoek naar een zinvolle dagbesteding in en rond het schoolgebouw. Dat was trouwens niet moeilijk: delen van het huis waren in verval geraakt, het dak was niet winter- of zelfs maar herfstklaar en ook het hout voor de keuken begon langzaam maar zeker op te raken. Ik had in het verleden op mijn vaders plantage het nodige onderhoudswerk verricht, uit verveling, maar ook omdat een man volgens mijn vader diende te weten hoe zijn eigen huis was gebouwd. (Het was een harde, racistische klootzak geweest die mij onder dat voorwendsel dagen aan het werk had gezet, alleen maar omdat hij vond dat niet de negers, maar zijn eigen bloed en genen het huis dienden te hebben gebouwd. ‘Een man sliep niet met zwarten onder een dak, noch sliep hij onder het dak van een zwarte ’, zo hoorde ik hem ooit ...

... zeggen).

Ik gebruikte het zware fysieke werk aan de dakpannen op Haywood om mijn hoofd te legen van de vrouwen en dan vooral van Lizzy (het meisje en haar vernedering werden een obsessie voor mij). Wanneer zelfs dat niet meer werkte, begaf ik mij op zeker moment naar het de oude eik aan de oostzijde van de tuin, in de verste hoek, waar ik met de zware bijl stronken hout in achten sloeg, in een eindeloze, zich herhalende zwaai, tot mijn schouders en rug brandden, het zweet me in de ogen stond en de palmen van mijn handen vlam vatten aan de bijl. Pas daar, toen ik zwart voor ogen zag en ik alleen kon zijn met de geur van de hars die uit mijn poriën leek te komen en toen de pijn en de uitputting alle gedachte verdreef, kon ik mij laten zakken in een van de rieten stoelen die daar aan een kleine tafel opgesteld stond. Vermoeid was ik altijd op mijn best geweest.

En terwijl ik daar zat, met niets in mijn hoofd – het moest halverwege de middag zijn - zag ik in de verte, uit de richting van de school, de gestalte van de roodharige Anna naderen. Ze liep op lichte witte gympen, hield haar lange jurk bij de zomen vast om gemakkelijker grond te vinden en liep snel, of nee, danste tussen de takken en bladeren door, geruisloos en geoefend. Haar blije gezicht hield ze geconcentreerd op de grond voor haar voeten gericht, tot ze, nog altijd zonder enig geluid te maken op de bosvloer, de rieten stoel naast mij bereikte.

‘mag ik?’ vroeg ze alleen maar, met haar gebruikelijke glimlach ...