Het Inbreekstertje - 1 - Sex Verhalen

Het Inbreekstertje - 1

Mijn hele familie is crimineel, het zit in de genen, lijkt het. Iedereen steelt en fraudeert de boel bij elkaar. Nou ja, iedereen… bíjna iedereen, ik dus niet, ik ben blijkbaar het appeltje dat ver van de boom is gevallen. Ik wil niet dat foute pad op, ik wil dokter worden. Maar helaas, hier ga ik jou vertellen hoe ik toch in de fout ging.

Hoi. Ik ben

Emma

, ik ben 17 jaar oud, ze noemen me wel eens een tomboy maar echt, ik ben helemaal een echte meid met alles d’r op en d’r aan hoor. Ik ben niet heel lang, nog geen een meter zestig, heb een sportief slank lijf met weinig heup, stevige billen en mooie tietjes, niet groot maar wel stevig en rond, kleine roze tepels, ik ben er trots op. Ik heb donkerrood krullend haar en omdat ik de kleur sinds ik puber ben niet mooi vind heb ik het kort geknipt en zwart geverfd. Verder is mijn huid heel wit, maak ik mijn nogal pittig groene ogen altijd heel vetzwart op en heb ik veel piercings, in mijn oren, mijn tong, mijn tepels en ja zeker, ook in mijn klitje dus. Mijn broers zeggen altijd dat ik er een beetje creepy uitziet. Naja, je moet jezelf een beetje onderscheiden toch? Zelf denk ik dat het een beetje compensatie is omdat mijn moeder bij mijn geboorte stierf en ik daarna opgroeide tussen behoorlijk ruig manvolk. Eigenlijk ben ik best wel verlegen en misschien zoek ik op deze manier wel contact en aandacht…

Het familiebedrijf

Ons ‘familiebedrijf’ ligt op zijn gat. Omdat ik een nakomertje ben zijn mijn twee broers een ...

... stuk ouder en al volop door mijn pa opgeleid als inbrekers. Laatst zijn ze samen bij een ‘klus’ gesnapt en zitten nu in de bajes. Mijn ma heb ik dus niet gekend, mijn pa heeft vaker vast gezeten dan vrij rond gelopen en kampt sinds een maand of drie met een echte burn-out. Huh? Ja, echt, het kan, ook boeven kunnen van hun ‘zware werk’ overspannen raken. Het gevolg van dit gedoe is wel dat ik veel alleen ben geweest en beslist niet dit pad op wil. Met mensen werken lijkt me fijn en daarom dus die behoefte om dokter te worden.

Vanmiddag is pa door zijn contactpersoon bij een beveiligingsbedrijf gebeld dat de komende week in de dure wijk van onze stad een grote villa onbewoond is. Die mensen hebben her en der peperdure kleine beeldjes staan en mijn pa wil dat ik die ‘even ophaal’. Hier baal ik nou zó van, iedere keer probeert-ie het weer. ‘Pap, ik doe dat echt niet, je weet dat ik dokter wil worden en dan kan ik not at all een strafblad gebruiken!’ ‘Luister eens Emma,’ zegt pa, ‘je weet dat ik achter je plannen sta, maar dit moet je echt even doen. Doordat je broers en ik al een tijdje uit de running zijn zitten we slecht bij kas en die beeldjes zijn een fortuin waard, daar kunnen we weer goed van leven. En hoe moet ik anders volgende maand als je je doktersstudie begint je collegegeld betalen? Echt Emma, het is een fluitje van een cent, van die beveiligingskerel krijg je de sleutel en de code van ’t alarm, je kan zó naar binnen lopen. Als je vanavond meteen even gaat weet je ...