Een Beeldschone Huisgenote... - 35 - Sex Verhalen

Een Beeldschone Huisgenote... - 35

... mee.

Ondertussen stroomden er nog meer mensen binnen. Langzaam raakte het overvol. Er was nu geen plek meer om te zitten en ook niet om te staan. Ik zat vast tussen de menigte. Mandy kletste onverstoord door met haar vriendin. Ik stond naast haar, een beetje afwezig. De sfeer was goed maar toch voelde ik mij buitengesloten. Het was belachelijk druk en veel te donker. Ik zag vrijwel niets. En de oorverdovende herrie maakte het mij alleen maar moeilijker om te communiceren. Het was ook veel te warm in het café.

Continu schuurden lichamen langs me. Soms gaf het mij een geil gevoel, zeker als ik borsten langs me voelde glijden. Maar ook al was het hier gezellig druk, toch voelde ik me eenzaam. Het leek alsof ik niet bestond in het café. Niemand sprak me aan alsof ze wisten dat ik niet bereikbaar was. Eigenlijk klopte het ook. Ik gaf niet bepaald de indruk dat ik aangesproken wou worden. En ik kon moeilijk andere mensen aanspreken. Waar moest ik beginnen? Ik kon niet eens zien wie voor me stond. Ik kon niet eens onderscheiden of die persoon een man of vrouw was. Daarom bleef ik liever stil om ongemakkelijk situaties te voorkomen.

Mijn gedachten schoten weg toen Mandy mijn hand pakte en gebaarde dat ze naar de wc moest. Ze zette mij bij Anna af. ‘’Wacht jij hier even,’’ gebaarde ze me. Ik knikte.

Mandy wurmde door de menigte naar de toiletten. Anna en ik wisselden een paar woorden wat mij veel moeite koste om te verstaan. Daarna was Anna alweer druk met ...

... anderen.

Weer werd ik nu volledig genegeerd. Niet bewust uiteraard. Maar zo voelde ik dat wel.

Het eenzame gevoel keerde snel terug. Ik was weer in mijn gedachtenwereld gedoken. Op de achtergrond hoorde ik continu overdreven hard gelach. Ze hadden duidelijk plezier. Hoe deden ze dat nou. Hoe konden ze elkaar verstaan? Het was hier verdorie veel te rumoerig. Hoe deden ze dat? Als iemand in mijn oor schreeuwde, kon ik het nog niet verstaan. Verdomme, was ik maar horende. Ik zuchtte diep.

En die verlichting? Het was hier veel te donker. De lampen waren amper fel. Ik snapte wel dat dim verlichting voor een meer ontspannende en gezellige sfeer zorgde. Maar nu was het donkerder dan normaal. Het leek alsof iedereen een nachtkijker had, behalve ik. Ze hadden er duidelijk geen last van. Ik zou het nooit snappen.

Ik keek even rond. Mandy was er nog niet. Ik vermoedde dat ze een vriendin tegen was gekomen op terugweg. Ze zouden het wel weer druk hebben met kletsen. Ik zuchtte. Ik gunde het haar wel maar ik miste haar. Ik voelde me alleen. Dat overdreven gelach frustreerde me omdat ik besefte dat iedereen plezier had en ik niet. Het gelach leek alsof ze mij aan het uitlachen waren, wat natuurlijk niet zo was. Maar het voelde niet fijn. Ik wou dat ik met iedereen een fatsoenlijk gesprek kon voeren. Geen vele herhalingen, langzaam praten. En ik kon ook niet eens hun gesprek meeluisteren en meelachen als ze grapjes maakten. De frustratie liep langzaam op. Ik begon boos op mezelf te worden, al ...