Foute Universiteit - 2 - Sex Verhalen

Foute Universiteit - 2

Het studentenrestaurant was, zo tegen het einde van wat je nog als lunchtijd kon opvatten, hooguit voor een derde bezet. En het eerste dat ze bij binnenkomst deed, was linksaf slaan en de toiletruimte opzoeken.

Ze opende de deur, liep de hoek om en leunde voorover richting haar spiegelbeeld in een van de spiegels.

Met een zorgvuldig oog voor detail controleerde ze haar make-up en werkte ze haar natuurlijke teint lippenstift bij. Voorzichtig ging ze met haar handpalm over de brede vlecht die bovenop haar hoofd begon en reikte tot schouderhoogte.

Ze graaide in haar handtasje en haalde een klein flesje van haar zoete parfum tevoorschijn. Terwijl ze enkele sprays zette in haar hals, keek vanuit haar ooghoeken om zich heen alsof ze iets deed waarvoor ze zich moest schamen. Maar het was niet dit waar ze zich voor schaamde. Of misschien ook wel. Misschien schaamde ze zich al vanwege het feit dat dit de opmaat was naar iets veel schaamtevollers. Maar ze schudde die gedachte van zich af.

Nog eenmaal wierp ze een blik in de spiegel. Haar lichte sproetjes braken net door vanachter haar subtiele laag make up. Haar oogschaduw wellicht iets te dik aangezet, maar dat mocht geen deal breaker zijn. Haar huid was helemaal gaaf, haar ogen straalden energie uit. Er waren zeker dagen dat haar spiegelbeeld minder gelukkig had geleken.

Ze ritste haar tasje dicht, waste haar handen, streek haar zwarte truitje glad, fatsoeneerde haar eveneens zwarte rokje en liep op haar zwarte ...

... stiletto's de toiletruimte uit.

Door het studentenrestaurant echode het geluid van bestek, kopjes en schoteltjes, pratende mensen en stoelen die werden aan- of teruggeschoven. Ze voelde haar handen tintelen en merkte dat haar vingertoppen vochtig waren. En precies op dat moment ging de telefoon in haar tasje.

Ze ritste het open en beantwoordde de oproep.

“Met Jodi,” zei ze vrolijk.

Aan de andere kant van de lijn hoorde ze het geluid van het studentenrestaurant, maar dan met een halve seconde vertraging. En een zware mannenstem.

“Met Dunkelboom.”

De stem hield het bij het noemen van zijn naam.

Jodi sprong in de stilte die daarna viel.

“Waar kan ik u vinden, professor?”

Het klonk alsof de stem een slok nam.

“Boven,” zei hij nadat ze hem hoorde slikken. Achterin, rechts.”

Jodi zocht de plek waar ze hem vermoedde en knikte. Ze meende hem zelfs te kunnen zien.

“Ik ben er ook,” antwoordde ze hem. “Zie u zo.”

“Laat me niet wachten, hè,” grinnikte hij. Het was de lach van iemand die ondanks dat wilde laten merken dat hij meende wat hij zei. “Mijn tijd is kostbaar.”

“Ik kom er aan, professor,” zei nog nogmaals, terwijl ze de balans zocht op haar stiletto's en begon te lopen in de richting van de trap. Ze voelde zich als een soldaat die naar het front werd gestuurd, hoewel ze eigenlijk geen idee had hoe die zich voelde. Maar ze stelde zich voor dat het idee hetzelfde moest zijn: een plek waar je niet heen wilde. Een plek waar niemand heen wilde, maar ...