Een Beeldschone Huisgenote... - 16 - Sex Verhalen

Een Beeldschone Huisgenote... - 16

... Ik knikte begrijpend.

We babbelden wat verder, tot het tijd was om te vertrekken. Iedereen trok zijn jas aan. Buiten pakte Mandy mijn arm en liepen we met z’n allen rustig naar de bushalte. Mandy was verdacht stilletjes. Ik kletste gezellig met

Elise

, die naast mij liep.

In de bus keek ik Mandy aan, die vaag naar buiten staarde. ‘’Mandy, alles goed?’’ vroeg ik zacht.

Ze keek mij aan en glimlachte flauwtjes. ‘’Ja, ik zit even in gedachten. Wat als de advocaat van Mark en Edwin mij ook wil ondervragen?’’

Ik dacht even na. ‘’Ik weet het niet of dat mag. Ik denk het wel met toestemming van de rechter’’ zei ik nadenkend.

Mandy knikte. ‘’Ja, dat denk ik ook. Daarom zat ik na te denken over wat hij mij zou kunnen vragen. Ik probeer zoveel mogelijk antwoorden voor te bereiden.’’ Ik glimlachte en liet haar verder met rust. De busrit duurde amper vijftien minuten. Zoals gewoonlijk pakte Mandy mijn arm weer. ‘’Kun je mij even waarschuwen als er een afstapje is?’’ Mandy knikte glimlachend. Ik kende dit gebied niet. We moesten een paar straten verderop. Toen we de laatste bocht omgingen, zagen we direct een enorm gebouw staan. Voor de ingang stonden enorm veel mensen. Het stond vol met journalisten met een microfoon in hun handen. Er waren mannen met gigantische camera’s op hun schouders te vinden. Daarachter was er nog publiek. Blijkbaar had deze zaak veel aandacht.

‘’Oh nee…’’ mompelde

Lotte

‘’Moet je eens kijken hoe druk het is!’’

Kelly

keek er ...

... met grote ogen naar. ‘’Ik had dit echt niet verwacht.’’

‘’Ik ook niet’’ beaamde Elise met open mond.

Ik zuchtte, was hier totaal niet blij mee. Mandy keek ook bepaald niet vrolijk.

Max zei dan ‘’We moeten zo snel mogelijk naar binnen zien te komen. Als ze Danny zien dan vallen ze ons aan. Dit wordt geen pretje.’’

We keken elkaar aan en knikten. Max liep voorop, ik hield me klein achter hem met Mandy naast me. We kamen langzaam steeds dichterbij. Maar toen een journalist mijn gezicht zag schreeuwde zij iets naar me wat ik niet kon verstaan. Letterlijk stormde bijna iedereen op ons af. Dit had ik nog nooit meegemaakt. Ze drukten hun microfoons onder mijn neus en begonnen onverstoord vragen te stellen. Ik was niet de enige die ondervraagd werd. Mijn vrienden moesten er ook aan geloven. Het irriteerde me enorm.

‘’Ga weg, ik beantwoord geen enkel vragen. Ga opzij! Ik zeg niets!’’ riep ik geïrriteerd uit.

Ze luisterden natuurlijk niet en gingen gewoon door. We wurmden ons door hen heen naar de ingang. Gelukkig herkende een beveiliger mij direct en schoot meteen te hulp in. Uiteindelijk waren we binnen. Ik haalde opgelucht adem.

‘’Tering. Dat is toch niet normaal wat ze doen’’ mopperde ik.

‘’Zeg dat wel’’ reageerde Mandy, een beetje geïrriteerd.

De beveiliger joeg de journalisten terug naar buiten en kwam weer naar ons. ‘’Sorry voor het ongemak. U kent journalisten, ze luisteren nooit.’’

Ik glimlachte. ‘’Bedankt voor uw hulp, meneer.’’

Hij glimlachte. ...