Een Buitengewoon Huis... - 2 - Sex Verhalen

Een Buitengewoon Huis... - 2

... boten met op elke boot trommelaars. Op het ritme van de trommels spoten de fonteinen. Julie hield mijn hand vast in haar schoot en legde haar hoofd om mijn schouder. Ik ruste mijn hoofd tegen haar en samen keken we naar dit spektakel. De show kwam met een finale tot een einde. Julie moest nodig naar toilet en keek op het plan. Ik bleef even achter met de rugzak.

Mireille zei nu tegen me, “Jongen, ik merk dat Julie een bijzonder meisje is, ze heeft net iets heftig meegemaakt. Ze doet nu wel vrolijk maar ik zie in haar ogen dat dat vrolijke meisje maar een dunne schil is. Die schil houdt dat broze meisje nu gevangen. Je moet zorgen dat die schil verdwijnt zodanig dat ze haar trauma kan afschudden. Want nu wil ze het verdringen voor jou. Let wel op, je moet die schil er af pellen, niet breken want anders komt het niet goed. Maar ik denk dat ze bij jou in goede handen is.” Mireille keek me diep in de ogen aan. Ik slikte, “ik zal u niet teleurstellen Mireille.”

De vrouw knikte, “kom anders eens langs met die bus van je. Wij vertrekken morgen met het vliegtuig terug naar Île-sur-la-Sorge.” Ik beloofde aan Gerard en Mireille dat ik dit zeker ging doen.

Julie kwam terug aangestapt. “Gerard, zou jij anders nog een foto van ons twee willen maken bij het water?” vroeg ik. Dat wilde hij wel. Na enkele foto’s van Julie en ik aan het water maakte we er ook nog een paar van Gerard en Mireille en ten slotte maakte een vriendelijke Fransman van ons vier enkele foto’s. We bekeken ...

... de foto’s “Die foto dat wij in het midden staan en dat Mireille mijn wang kust en Julie bij jou, vind ik heel mooi,” zei Gerard, “zou je die willen doorsturen?” “Ja, dat is goed of anders zal ik ze mooi afdrukken en als we langskomen in Île brengen we ineens de foto mee.” Gaf ik ten antwoord. Dat vond Gerard een prachtig idee, Julie vond het ook geweldig om te horen dat we over enkele dagen naar de Provence zouden gaan.

We namen afscheid van Gerard en Mireille en vervolgde onze weg in het park. Julie kon niet genoeg vertellen dat ze de twee een mooi en schattig koppel vond. Ik kon haar geen ongelijk geven. Toch bekeek ik Julie nu anders. Wat Mireille had gezegd… ik begon het te zien. In haar ogen zag je soms het tere meisje dat daarbinnen zat.

In de namiddag bekeken we nog de vikingshow en de show met de roofvogels. Ja Puy du Fou was echt een voltreffer. Nadat we de roofvogels bewonderd hadden trokken we richting Le Grand Carillon. Een grote beiaard waarop in een musicalshow bekende deuntjes klonken. De choreografie was echt top! De avond viel en er stond nog één show op het programma. Les Noces de Feu. Op het meer waar we eerder Gerard en Mireille tegenkwamen werd een prachtig verhaal vertolkt. Het verhaal ging over een violiste en een pianist en hun fabelachtig mooie bruiloft. De show was een mooi spektakel van water en vuur.

’s Avonds reed ik de bus richting Cholet een klein stadje in de buurt. Op een parking daar parkeerde ik de bus. Samen met Julie maakte ik ...