Mini - 155 - Sex Verhalen

Mini - 155

Zaterdagochtend, 07:00. Ik werd wakker en keek naast me.

Joline

was nog diep in slaap. Alleen een stukje van haar gezicht stak boven het dekbed uit, de rest diep weggedoken. Ik genoot even van het uitzicht, beseffend dat deze vrouw straks als ‘Mevrouw Jonkman – Boogers’ door het leven zou gaan.

Voorzichtig stond ik op. Slapen lukte toch niet meer; een stukje lopen zou wel lekker zijn. Ik pakte m’n weekendtas en kleedde me op de gang om trainingspak en loopschoenen. Meteen schreef ik een briefje. “Goedemorgen, lieve bedgenote! Ik ben een stukje lopen met Bengel. Rondje vliegveld, met de klok mee. Rond 08:00 hoop ik terug te zijn. Xxx Kees.”

Ik liep de slaapkamer weer zachtjes in, maar niet zacht genoeg. “Wat ben jij ontzettend vroeg, Kees…” Ik ging op de rand van het bed zitten en kuste haar. “Ik was van plan om een rondje vliegveld te rennen, schat.” Ze keek me aan. “Alleen?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee, samen met Bengel.” Ze kwam overeind en ging op de bedrand zitten. “Mag er nóg een bengel mee? Eentje met lange blonde haren en lange benen?” Ik sloeg mijn arm om haar heen. “Dat zou ik bijzonder op prijs stellen, schoonheid.”

Ze stond op. “Even naar het toilet en m’n trainingspak aandoen. Geef jij ondertussen Bengel haar brokken en wat water. En leg een briefje neer voor Pa en Ma!” Ik grinnikte en liet haar mijn briefje zien. “Deze?” Ze las het met rimpels in haar voorhoofd. “Nee. Dit roept vragen op. Maak er maar ‘huisgenoten’ van, Kees.”

Ik liet Bengel ...

... even de tuin in gaan en schreef in de keuken een nieuw briefje en voegde eraan toe: ‘Mijn locatiegegevens staan op ‘delen’. Dan kunnen jullie zien waar we uithangen en de koffie aanzetten als we binnen de kilometer zijn.’ Een smiley er achter en ik legde het briefje op tafel.

Bengel was ondertussen teruggekomen en keek me verwachtingsvol aan. “Ja meissie… Jij wilt je brokken natuurlijk!” Een hevig kwispelende staart was de reactie op het woord ‘brokken’. Ik gooide haar brokken in haar etensbak en ze wilde juist gaan eten toen Joline naar beneden kwam. De brokken werden genegeerd; Bengel begroette eerst Joline met veel enthousiasme en gekwispel. Toen we even met een glas melk aan tafel gingen zitten, schrokte Bengel haar brokken naar binnen.

Joline keek me over haar glas aan. “Lekker geslapen Kees?” Ik knikte. “Heerlijk. Met name het tweede deel van de nacht…” Ze keek ondeugend. “Ja, dat zal wel…” Ik trok haar naar me toe. “Lieve schat, de laatste twee weken voelde ik steeds in meer of mindere mate die donkere wolk op de achtergrond. Vannacht absoluut niet meer. De familie de Rooij kan ons niets meer maken; opgeruimd staat netjes.”

Ze knikte. “Ben ik blij om, schat. De afgelopen weken lag je soms behoorlijk te woelen in je slaap. Ik dacht…” Haar stem stierf weg en ik vulde zachtjes aan: “Je dacht dat Afghanistan of Bosnië de kop weer opstaken?” Joline knikte. “En daar maakte ik me zorgen om.” Ik legde mijn hand op de hare. “Schat, aan Afghanistan of Bosnië heb ik over ...