Een Beeldschone Huisgenote... - 18 - Sex Verhalen

Een Beeldschone Huisgenote... - 18

Terwijl ik een bericht van

Mandy

las, stond Jeffrey op om de radio harder te zetten. Ik keek naar mijn collega’s, die zaten aandachtig te luisteren. Ik startte snel internetbrowser op. Op de pagina van NU.nl stond een artikel met in grote blokletters de kop: 10 jaar celstraf voor zware mishandeling gehandicapte.

Mijn mond viel open van de verbazing. Niet alleen van de hoge straf, maar dat ze mij ‘gehandicapte’ noemde.

‘’What the fuck. Gehandicapte? ‘’ mompelde ik ongelovig.

‘’Wat is er, Danny? Je kijkt niet blij. Het is toch fantastisch nieuws? 10 jaar celstraf is volgens mij de maximale straf!’’ riep Leo enthousiast.

Ik keek hem niet aan, bleef naar het beeldscherm staren.

‘’Wat is er nou, Danny?’’ herhaalde Leo.

‘’Kom eens hier en lees zelf!’’ mompelde ik zonder hem aan te kijken.

Leo kwam naast mij staan, boog voorover en las de kop voor. ‘’Wat is er zo vreemd aan?’’

Ik drukte mijn wijsvinger op het beeldscherm, op de plek waar het woord ‘gehandicapte’ stond. Nu rinkelde de bel pas bij Leo.

Ik zei dan ‘’Waarom noemen ze mij verdomme gehandicapte? Ik ben ook maar een mens! Kunnen ze niet gewoon ‘slechtziende, slechthorende’ gebruiken? Gehandicapte klinkt veel erger!’’

Leo legde zijn hand op mijn schouders. ‘’Rustig Danny. Ik begrijp je volkomen. Maar negeer dat woord maar even. Is het niet geweldig nieuws? 10 jaar celstraf!’’

Ik zuchtte, Leo had gelijk, ik moest niet moeilijk doen. Ik ging het artikel lezen en las een paar zinnen ...

... voor tegen mezelf: ‘’De rechtbank Utrecht heeft de daders Mark E. en Edwin de D veroordeeld tot 10 jaar gevangenisstraf voor een poging tot doodslag op een gehandicapte man en ontvoering en aanranding van een 21 jarige vrouw.’’ De rest van artikel was een samenvatting van de gebeurtenissen. Na het lezen leunde ik achterover en glimlachte breed. ‘’Rot maar lekker in de hel, klootzakken!’’ fluisterde ik zacht.

Mijn telefoon trilde continu, de appjes van Mandy, de groepsapp en mijn ouders. Ik las even de appjes van mijn vrienden. Ze waren heel erg blij van de hoge straf. Mandy belde mij via FaceTime op. Ik nam het op en zag meteen Mandy met een grote glimlach.

‘’Héé! Fantastisch hè?’’

‘’Ja, geweldig! We dachten toen zes of zeven jaar hè?.’’

Mandy knikte. ‘’Ja, in Nederland geven ze niet zo snel hoge straffen.’’

‘’Ja, dat klopt, maar ik denk dat het ook te maken heeft met de ontvoering en de aanranding.’’

‘’Ja, dat denk ik ook. Geweldig! Ik ben zó blij!’’

Ik glimlachte van haar blijdschap. ‘’Maar Mandy! Lees eens.’’ Ik draaide de telefoon om richting het beeldscherm. ‘’Lees die kop eens.’’

‘’Wat? Noemen ze jou gehandicapte?’’ klonk een ongelovige stem van Mandy. ‘’Kunnen ze je niet beter slechtziende noemen? Of doofblind? Gehandicapte vind ik niet zo leuk klinken”. Ik glimlachte opnieuw, was blij dat Mandy het begreep.

‘’Precies, dat vind ik ook! Ik ben blij dat je het snapt.’’ Achter Mandy klonk een luide bel. ‘’Oh, ik moet weer gaan, Danny. ik zie je ...