Mini - 158 - Sex Verhalen

Mini - 158

Maandagochtend.

Opstaan, douchen, ontbijten en om half zeven reden we weg. De bugel lag achterin de auto. We hadden afgesproken dat we door zouden werken tot zeven uur en rechtstreeks naar de kerk in Eindhoven zouden rijden. Want ondanks alles begon de tijd bij DT een beetje te knijpen om alle projecten voor de kerst af te hebben. “Ik laat

Marion

wel wat te eten bestellen voor vanavond, Kees.”

Om twaalf uur werden we beschaafd afgemat door Fred. Na de training, tijdens de lunch, zei hij: “Ik heb jullie maar niet helemaal de vernieling in getraind… Je moet een beetje kunnen genieten van de kerstvakantie en dan niet voor apegapen op de bank liggen!” “Dank je wel voor je begrip, Fred”, zei Theo. “Ik vrees alleen dat Mariëtte er woensdag anders over denkt.” Fred grinnikte. “Dan ga je toch even met haar praten, Theo? ‘Wie betaalt, bepaalt…’ luidde het spreekwoord toch?”

Theo bromde. “Ik ben bang dat dat bij haar een averechts effect heeft. Die dame heeft haar eigen willetje.” “Oh, maar dat ben je toch wel gewend ondertussen, Theo? Je hebt een bedrijf vol met lui met hun eigen willetje…”

Angelique

lachte liefjes, en vulde toen plagend aan: “En thuis ook.” Hij keek haar even aan. “Mevrouw Jacobs, als er ééntje binnen DT is met ‘een eigen willetje’, bent u dat wel.” Fred’s grinnik vulde de ruimte. “Zo kleintje. Nu hoor je het eens van een ander!” Angelique keek naar Henry. “Help me even met deze twee kerels, Henry…”

Die schudde zijn hoofd. “Echt niet. De ene ...

... betaalt ons salaris en voor de ander heb je een laddertje nodig. Zijn we vergeten vanochtend.” An zuchtte. “Fijne partner ben jij, Henry Claassen. Vannacht slaap je maar in de schuur.” Hij knipoogde naar haar. “Dat hou jij niet vol, liefje…” Angelique bloosde en mopperde: “Hij heeft nog gelijk ook, verdorie…”

We lachten allemaal en

Joline

stond op. “Ik stel voor om dit dispuut te beëindgen. Mijn liefste vriendin wordt hier zwaar in de maling genomen en daar word ik niet blij van! Aan ’t werk jullie!” Theo keek haar aan. “Die laatste zin is mijn tekst, mevrouw Boogers.” Joline bitste: “Nou, gebruik ‘m dan eens wat vaker, Theo. Je zit de zaak hier alleen maar op te stoken!”

Meteen werd ze knalrood. “Sorry. Dat was ongepast…” Theo schoot in de lach. “Nee hoor. Teken dat ik niet als ‘meneer de directeur’ wordt gezien, maar als ‘one of the guys’. Ben ik wel blij mee.” Hij keek om zich heen en grijnsde. “Nou, dames en heren… Gaan we nog luisteren naar het hoofd van het Backoffice, of…”

Lachend stonden we op en gingen aan het werk. Bij de deur hield Theo Joline even tegen. “Dank je wel voor het compliment,

Jolien

.” Hij gaf een zoen op haar wang en Joline werd rood. “Zóóó mevrouw Boogers… Zomaar een zoen van de baas?” Ik grinnikte en Theo draaide zich naar me om. “Die moet jij nog verdienen, Kees. Doe je best!”

Joline proestte het uit en lachend liepen we de gang in. We gingen inderdaad weer aan het werk. Om vijf uur stond er een bestelbusje voor de deur met ...