Evie in Fantas’t’y Land – Hoofdstuk 4 - Sex Verhalen

Evie in Fantas’t’y Land – Hoofdstuk 4

... Mittermaier. Die echte Beate studiert in Innsbruck. Ze pakt een set handboeien van haar riem, leest de verblufte Mittermaier zijn rechten voor en slaat hem in de boeien. Even later is ook zijn schoonzus, die nog een poging doet om onder de gêne van de handboeien uit te komen, aan de beurt. Bij de hoofdingang voor de receptie worden beiden onder belangstelling van het toegestroomde personeel in twee klaarstaande politiewagens gezet en afgevoerd.

Evie: Het is alsof ik als figurant in een film ben beland. Ik kan horen wat er de naastgelegen ruimte gezegd wordt en via het beeldscherm de verrichtingen goed volgen. Op het moment dat de notaris reageert op John’s vraag met betrekking tot de kadastrale tekeningen geven Fransie en de officier van justitie elkaar een highfive. Uit de gefluisterde opmerkingen die met name de drie mannen uitwisselen kan ik opmaken dat men blijkbaar erg blij is met John’s medewerking. De mimiek op de gezichten van Meneer Mittermaier en zijn schoonzus op het moment dat Fransie zich voorstelt is goud waard. Tegelijkertijd besef ik dat zij ook mij om de tuin heeft geleid. Het is geen moment bij me opgekomen dat de verondersteld 18 jarige receptioniste eigenlijk een 25 jarige rechercheur is. Het feit dat deze rechercheur mij oraal heeft verwend en ik nog maar kortgeleden haar naakte kruis heb betast verward me. Wat wist m’n schoonbroer wanneer en waarom heeft hij me überhaupt aan Fransie ‘overgeleverd’? En dan die tegoedbonnen, die kreeg ik nog geen uur ...

... gleden. En Fransie, toen nog Beate zou me begeleiden. Waarom? Haar gedrag was vanmorgen echt niet meer nodig om haar undercover rol te beschermen. Mijn hoofd tolt als John me komt halen. “Ga je mee Evie. We zijn de rest van de dag vrij. Vanavond komt Fransie nog even op ons chalet langs om afspraken te maken voor de eerstvolgende dagen.” De officier van justitie geeft John nog een hand en bedankt hem voor zijn medewerking. Net voordat we bij de receptje naar buiten lopen, stapt Fransie op ons af. Ze kijkt even schichtig om zich heen en kijkt mij dan aan. “Es war nicht nur gespielt, Evie. Bitte lassen Sie sich erklären, bevor Sie sich eine Meinung über Ihren Schwager oder mich bilden… Wen sie es möchten sprechen wir heut abend.” “Frau Inspektorin Gandler, haben sie einen moment?” Een agent in uniform roept haar. “Ich komme.” Nog een blik van verstandhouding, een knipoog en ze is verdwenen.

“Soll ich Sie rauffahren?” John kijkt me aan. “Eigenlijk zou ik liever lopen. Wat jij.” Ik knik. “Ik ook wel.” “Danke Sepp. Wir laufen jetzt lieber.” Nog geen honderd meter verder heb ik spijt van dit besluit. Een steil bospad oplopen op pumps met een sleehak is geen lolletje. Vanmorgen naar beneden dat ging nog wel, maar nu, naar boven dreig ik bij elke stap om te zwikken Daar veranderd ook de ondersteuning van John maar weinig aan. “John ik…” “Je hebt veel vragen… Op het Chalet, zal ik ze zo veel mogelijk beantwoorden. Geniet nou nog maar even van de wandeling.” “Genieten? Misschien als ...