Mini - 150 - Sex Verhalen

Mini - 150

Ik ging snel douchen en ondertussen had

Joline

de tafel gedekt. Na het eten en de afwas zaten we beiden nog even lekker op de bank te ontspannen met een kop koffie. Kijkend naar het journaal op "Uitzending gemist" kwam zelfs pa de Rooij nog even langs:

“Vandaag deelde het Openbaar Ministerie mede dat de voormalige eigenaar van een bedrijf in Woerden gearresteerd is in verband met grootschalige verzekeringsfraude. Hij wordt ervan verdacht opdracht te hebben gegeven een van zijn bedrijven in brand te laten steken om zo verzekeringsgeld te innen. Tevens wordt hij beschuldigd van een aantal andere zaken, zoals het niet afdragen van premies, zwart uitbetalen van medewerkers, gebruikmaking van illegale arbeidsmigranten en het ontduiken van belasting. Er is beslag gelegd op zijn eigendommen...”

We keken elkaar aan. “Zijn we tóch in het nieuws gekomen, ridder van me…” Joline keek me aan en ik haalde m’n schouders op. “Liever niet schat. Maar als die prutsers, pa en zoon, niet zo stom waren geweest om stennis te maken, hadden ze nog van hun luxe leventje kunnen genieten.” Joline leunde tegen me aan. “Maar ze waren wél zo stom, Kees. En daardoor is Nederland weer een crimineel armer. Misschien wel twee of meer; ten slotte is de baas van die roversbende ‘Justicia’ óók ingerekend, en wellicht volgen de andere bendeleden ook. En de namaak deurwaarder…”

Ze was even stil, dacht duidelijk over iets na. “Maar… Pa de Rooij en zijn lieve echtgenote waren op huwelijkse voorwaarden ...

... getrouwd. Zou zij hier iets van merken? Zou zij haar huis, inclusief haar liefdesnestje, kunnen behouden?”

Ik haalde mijn schouders op. “Geen flauw idee. Jij bent de econoom van ons tweeën, schat. Ik kan alleen maar Legoblokjes bouwen, volgens Pa.” Ze keek peinzend. “Morgen maar eens aan

Angelique

vragen hoe dat zit…” Ze veerde overeind. “We moeten sowieso nog iets aan Angelique vragen: hoe het zit met Zomers. Of de Orde van Advocaten haar uit haar toga gaat helpen!”

Ik keek even opzij en zei: “Ik ga de Orde daar niet bij helpen. Ik heb m’n eetlust te lief, schatje. Zomers in haar ondergoed… Nee, dank je wel.” Joline gaf me een por. “Je bent een droogstoppel. En ik ga nog even wat lezen. Een Bouquetreeks-romannetje of zo. Even ontspannen.”

“En wáár had mevrouw dat romannetje vandaan willen toveren, als ik zo vrij mag zijn? Zaten die verstopt in de tassen met kleren? Want tot een paar maanden geleden waren er in dit huis nul Bouquetreeks-romannetjes te vinden, hoor.” Ze gniffelde. “Sinds een tijdje beschikt de mensheid over iets wat ‘Internet’ heet, schatje. Ooit wel eens van gehoord? Daar kun je digitaal zo ongeveer de hele wereld mee binnenhalen. Via een leuk klein kastje wat ze ‘computer’ noemen. Maar ja, dat zal wel te modern voor je zijn… Jij bent zoveel ouder dan ik…”

Ik greep haar pantoffels, trok ze uit en begon haar onder haar voeten te kietelen. Joline gilde, want daar kon ze niet tegen. Ze stompte me. “Rotzak! Hork! Namaak-ridder! Eerst het meisje ...