Onromantisch Hard - Sex Verhalen

Onromantisch Hard

... rechterarm om Hilda’s rug heen geslagen en haar dicht naar zich toegetrokken. Zijn rechterhand was net onder haar rechtertiet zichtbaar. Ik had de foto vaak gezien maar nooit echt het verband gezien tussen de lachende jonge vrouw en de oude, dikke Hilda. Dat gebeurde nu pas. Nu Damien in haar tieten kneep...

Het was niet meer dan een flits want mijn plotse binnenkomst deed de twee onmiddellijk uit elkaar stuiven. Ze hadden wellicht gedacht dat ik al buiten stond. Ze probeerden te doen alsof er niets aan de hand was. Ik was te verbijsterd en te verward om te reageren...

‘Tot zaterdag, Hilda!’, riep Damien zo gewoon mogelijk terwijl hij naar de deur liep.

‘Tot zaterdag, mannen’, zei Hilda zoals ze altijd zei als we vertrokken.

‘Tot zaterdag, Hilda’, zei ook ik zoals ik altijd deed. In de spiegel boven de deur zag ik dat Hilda zich even over het voorhoofd wreef. Een gespleten seconde kruisten onze ogen. Wist zij dat ik…?

‘Ah… je vertrekt toch… ik dacht dat je ging blijven om wat op te ruimen!’, zei Yves tegen Damien

‘Euh… neen… ik ga toch maar naar huis… werk genoeg!’

‘Jij… werken voor school zeker...!’, schamperde Johan.

Damien keek hem lelijk aan. Johan zweeg. Ook ik kreeg een smerige blik van Damien. Ik had een vermoeden waarom. We sprongen op onze fiets. Ik reed mee met Yves en Johan. Damien ging de andere richting uit. Ik zag zijn handen in de dikke tieten van Hilda knijpen... Hilda had toen haar ogen even dicht geknepen en gezucht. Dat had ik in de ...

... spiegel gezien. Ik zag haar nu zoals ik haar nog nooit had gezien. Als een vrouw met tieten waarin je kon knijpen… als een vrouw die dat misschien aangenaam vond... of zelfs wilde… Ik kon me nauwelijks recht houden op mijn fiets. Ik voelde me koortsig. Ellendig en opgewonden tegelijk. Ik wist wat er ging gebeuren... Ik loog tegen Yves en Johan. Ik zei dat ik nog even bij mijn tante wilde langsfietsen die in de buurt woonde. Ik wachtte totdat ze ver genoeg waren en fietste dan zo snel ik kon terug naar het voetbalveld. Op honderd meter gooide ik mijn fiets aan de kant en ging in de schaduw van de bomen en struiken te voet verder. Ik liep onmiddellijk naar de achterkant van de kantine. Daar zag ik, zoals verwacht, de fiets van Damien liggen. Mijn hart klopte in mijn keel. Ik kon nauwelijks nog ademhalen terwijl ik zo stil mogelijk de kantine binnensloop! Ik wist dat dat ongezien kon door de nog niet voltooide verbouwing van de keuken die ongewild ook enkele tijdelijke doorkijkjes op de kantine had gecreëerd…!

De show was al begonnen. Alleen... dit had ik niet verwacht... Dit was geen flits meer! Ik weet nu eigenlijk niet meer wat ik verwachtte toen ik de kantine binnen sloop. Wat ik daarna gezien heb, heeft alles wat ik me daarvoor verbeeldde of zelfs maar kon verbeelden voorgoed uitgewist. Ik weet niet meer wat ik in mijn relatieve onschuld dacht te gaan zien toen ik het gekreun en gesteun hoorde én het vallen van een koffiekop én het gekletter van bestek én het gevloek van ...