Mijn Tante Sonja - 3 - Sex Verhalen

Mijn Tante Sonja - 3

... aan. Op de stapel kleren in de hoek ligt het slipje van vanmiddag. Ik denk niet na, maar pak het op en stop het snel in mijn zak. Waarom? Instinct. Geilheid. Een verlangen naar deze vrouw. Een beginnende verliefdheid?

Als ik thuiskom is het bijna 9 uur.

“Nou nou”, zegt mijn moeder. “Je hebt hard gewerkt vandaag. Tante Sonja belde me net om te vertellen hoe blij ze is met je hulp.”

Ze is bijna vriendelijk, al lacht ze nog steeds niet. Ik heb blijkbaar iets goeds gedaan in haar ogen. Ze zet een bord warm eten op tafel en komt bij me zitten.

“Waarom waren opa en oma en jij zo boos op haar?”, vraag ik. “Tot een jaar geleden wist ik niet eens dat ze bestond!”

Er spreekt verdriet uit haar ogen.

“Sonja heeft alles kapot gemaakt toen ze wegliep”, zegt mijn moeder. “Wat ze daarmee onze ouders aandeed was al onvergeeflijk. Die zaten er helemaal doorheen, waren er kapot van. Ik was degene die ze moest opvangen, zij zat alleen maar bij haar vrijer. Ik denk nog steeds dat ze mede daarom zo vroeg zijn overleden Naar mij wilde ze ook niet luisteren. Zei dat ik eerst maar eens naar mijn eigen huwelijk moest kijken voordat ik haar vriend bekritiseerde. Dat deed ook veel pijn.”

Ik kijk geschokt naar mijn moeder. Wat moet ze Sonja gehaat hebben!

“Maar waarom dan nu deze poging om het weer goed te maken?”, vraag ik.

“Omdat ik niet langer met dat verdriet wil leven”, zegt ze. “Ik heb geprobeerd haar te vergeten, maar dat is niet gelukt. Dan moet ik haar maar ...

... vergeven.”

Haar treurige blik doet me pijn.

“Als je ouder wordt, wordt je milder”, zegt ze. “en je beseft dat je kinderen hun fouten moet kunnen vergeven. Want vergis je niet, ze was toen nog maar een kind. We hebben haar alles verweten als een volwassene, maar dat was ze niet. Nu jij bijna dezelfde leeftijd hebt als zij toen, besef ik dat pas. Ze is alles wat ik nog heb. Jij en zij, dat is mijn familie. Als we elkaar kunnen vergeven, kunnen we weer een echte familie worden.”

Voor het eerst zie ik mijn moeder niet als een zure en boze vrouw, maar als een kwetsbare vrouw die bijna alles verloren heeft en nu alles probeert te redden wat er nog te redden valt. Voor het eerst in lange tijd ben ik ook niet boos op haar.

“Ga je morgen weer om 10 uur?”, vraagt ze.

Ik schud mijn hoofd.

“Sonja is een echt ochtendmens, Vanochtend was ze om 7 uur al aan het werk. Ik heb beloofd dat ik er om 8 uur ben.”

“Ga bijtijds naar bed”, zegt ze. “Hard werken vraagt om voldoende nachtrust. Ik ga nog wat lezen en ga dan ook slapen.”

Ze ruimt de tafel af en verdwijnt naar haar slaapkamer. Ze leest graag in bed. Het is lang geleden dat we zo’n normaal gesprek hebben gehad.

Ik log nog even in op Fortnite om een beetje te oefenen, maar ik ben er niet bij met mijn hoofd. Het slipje van Sonja brandt in mijn zak. Waarom heb ik dat in vredesnaam meegenomen? Wat als ze het mist? Als ik naar bed ga, neem ik het mee. Het ruikt naar haar. Onder het felle nachtlampje zie ik dat er wat vlekken in ...