Martina - 5 - Sex Verhalen

Martina - 5

... wil het zo graag.”

Vito bewoog haar kont nu sneller heen en weer. Martina kreunde.

“Je bent van mij, je hoort bij mij, je bent mijn Martina.”

“Ik ben van jou, alleen van jou.” Het kwam er kreunend uit.

Vito tilde even haar kont op en zijn pik gleed in haar. Toen kuste hij haar.

Ze trok haar benen op zodat ze op haar knieën op hem lag. Toen bewoog Vito zijn heupen. Zijn pik stootte in haar. Martina genoot zo overweldigend. Haar gedachten stokten. Ze was één met hem. Ze wilde één met hem zijn: haar geliefde, haar minnaar, haar man! Haar orgasme was heftig en leek nauwelijks te stoppen. Toen het langzaam wegebde, voelde ze zich leeg. Al haar energie was verbruikt. Zwaar lag ze op hem. Martina voelde zijn pik verslappen. Was hij ook gekomen? Blijkbaar. Ze had het niet gemerkt. Hij wilde van haar zijn. Hij wilde dat zij bij hem hoorde. En Martina wilde het ook. Dat gevoel kreeg een vaste plek in haar hart. Hij, Vito! Alleen hij!

Vito en Martina waren de volgende dag druk in de zaak. Administratie hoefde niet meer gedaan te worden. Martina serveerde, waste af, maakte tafels schoon en onderhield zich met de gasten. En Vito hielp mee. Niets was te veel voor hem. Die avond hoorde Vito dat één van de twee zieke personeelsleden de volgende dag weer zou beginnen en voor de ander kwam er vervanging.

Hun tweede en laatste avond in hotel Villa Select werd een rustige avond. Ze vrijden intiem, maar sliepen vroeg. De volgende ochtend vertrokken ze vroeg. Seaview ...

... wachtte weer.

In de auto op weg naar huis vertelde Vito dat zij de rest van de week vrij moest nemen. “Ik denk dat je nu even thuis moet zijn. Maandag zie ik je weer op het werk.” Maar Vito zei ook nog iets anders.

“Martina, zaterdag is mijn verjaardag. Dan word ik 44. Er komen een paar vrienden en misschien wat familie. Ik wil heel graag dat jij ook komt.”

“Natuurlijk kom ik.” En met een glimlach: “Als de baas jarig is, dan kan je toch niet wegblijven!”

Vito reageerde daar niet op, maar voegde er aan toe: “En Martina, ik wil dat je Anton ook meeneemt. Ik wil hem ontmoeten.”

“Anton?” Eigenlijk schrok ze daar wel een beetje van. Anton en Vito waren twee verschillende werelden.

“Ja, Anton.”

“Maar... maar als hij niet wil?”

“Natuurlijk wil hij en anders verzin je er maar iets op. Ik wil hem zien.”

Martina zag het eigenlijk niet zitten, maar Vito wilde het nou eenmaal.

“En dan nog iets Martina. Ik wil heel graag dat je een jurk of rok draagt. Geen lange. Niet over je knieën.”

Ze keek hem aan en zei: “Wat ben je van plan?”

“Van plan? Nou niets, maar ik zie nu eenmaal graag je benen!” Hij lachte. Martina wist wel beter. Ze liet het hier maar bij.

Ze was weer thuis. Thuis in haar eigen wereld. De wereld van Anton. Toen hij ’s avonds thuis kwam, vertelde ze uitgebreid over het werk. “O ja, en dan nog iets. De baas viert zaterdag zijn verjaardag. Hij wil graag dat wij ook komen.”

“Ik ook?” vroeg Anton.

“Ja, jij ook. Dat zei hij er nog speciaal ...