Evie in Fantas’t’y Land – Hoofdstuk 5 - Sex Verhalen

Evie in Fantas’t’y Land – Hoofdstuk 5

John: Het is zeker twee uur geleden dat ik de zware voordeur hoorde dichtslaan. Het uurtje slaap heeft me goed gedaan. De spanningen van de laatste dagen zijn me blijkbaar toch niet in de koude kleren gaan zitten. Als ik nadat ik gedoucht heb beneden kom ligt de opengevouwen plattegrond op tafel. ‘Meenemen lieverd, niet op tafel laten liggen.’ gniffel ik in mezelf. Echter met dat de tijd verstrijkt bekruipt me toch een gevoel van onrust. Ik heb geen idee welke kant ze is opgegaan. Ze is weliswaar een ervaren wandelaar echter naar mijn weten zijn de Limburgse heuvels het summum van haar bergervaring. Niet dat ik zo’n wandelheld ben. Wijlen mijn broer grapte wel eens dat als een geasfalteerde weg naar het toilet zou lopen , ik zelfs daarvoor de auto zou pakken. Het is een mix van irritatie en opluchting die ik voel bij het horen van de deurklopper. Ik druk de deuropener en trek de deur open. Met dat ik haar de les wil lezen dringt haar gejaagd, gespannen gezichtsuitdrukking zich aan me op. “Wat is gebeurd Evie, je kijkt alsof je spoken hebt gezien.” “Geen spoken… Mag ik binnenkomen?” Nu pas besef ik dat ik met mijn lichaam de ingang versper. “Èh ja natuurlijk.” “Rosé?” Ze schudt haar hoofd. “Doe maar een flesje bronwater.” Terwijl ik naar de ijskast loop, laat ze zich met een diepe zucht in een fauteuil zakken. “Was ’t zo vermoeiend?” “Dat ook.. Tot op ’t laatste heb ik eigenlijk ook genoten.” Ik overhandig haar het flesje. “Dank je.” Ze zet het flesje aan haar mond en laat ...

... het pas zakken als het halfleeg is. “Als ik nog eens ga wandelen moet ik iets te drinken meenemen.” “En de plattegrond.” Ze schudt met haar hoofd. “De route was prima gemarkeerd.” “Maar?!” Ze kijkt me ondeugend aan. “Maar? Is dat niet het woord dat je niet meer uit mijn mond wil horen?” Ik ga tegenover haar zitten. “Je hebt gelijk. Vannacht toen ik niet kon slapen heb ik nagedacht… Ik besef dat ik je weinig ruimte heb gegeven, te weinig, dat moet veranderen. Mijn enige excuus is dat ik je erg graag wil.” Kennelijk raak ik met mijn bekentenis een gevoelige snaar. Ik zie haar lippen trillen. “Daar ben ik erg blij om John.” Ik beloof haar dat ik mijn best zal doen om m’n leven te beteren. Zonder dat ik er nog naar heb gevraagd begint ze te vertellen. Van hoe ze geschrokken was toen ze besefte dat toevallige wandelaars vrij zicht hebben op ons terras. Van het inspannende maar heerlijke vervolg van haar wandeling, van haar ongeschikte sneakers en uiteindelijk van hetgeen waar zij ongewild getuige van was geworden. De verbijstering en verwarring die ze uitstraalt als ze vertelt van de oude man die blijkbaar vanaf het ligbed had toegekeken, hoe de vrouw seks had, staat haar goed. Opnieuw is een barst opgetreden in haar burgerlijke beeld van relaties. Ze kijkt me aan. “Wat denk jij John.” “Wat denk ik waarvan Evie?” “Van die oude man en die vrouw, natuurlijk.” “Met jou beperkte informatie kan ik alleen maar gissen… Toen hij…” Die oude man?” Ik knik. “Laat ik zeggen in de 50 was, heeft ...