Gelukkig Gaat Mijn... - 1 - Sex Verhalen

Gelukkig Gaat Mijn... - 1

... hoofd, . "A penny for your thoughts", zei Marcel opeens. Ik schrok op en stamelde: "Wat zei je?" Hij grinnikte even. "A penny for you thoughts", herhaalde hij. Bijna wou ik zeggen wat ik net dacht, maar ik zei: "Nou ik zat te denken of je wel echt meende dat je vind dat ik een mooi figuur, een mooie vrouw ben of dat je het alleen doet om mij te plezieren." "Oh mevrouwtje vist naar complimentjes", lachte hij weer. "Maar ik meen het echt hoor. Volgens mij weet je dat ook wel. Alleen of alles stevig is kan ik niet met zekerheid zeggen. Je kont in ieder geval wel, dat heb ik net al getest." "Ouwe charmeur", lachte ik. "Volgens mij begon jij te vissen naar complimentjes. Tja en vrouwen weten vaak alles goed te compenseren, of beter gezegd te verbergen, dus ik kan niet zomaar een oordeel geven." "Ja, ja dus ik moet eerst even een foto zoeken van mij in bikini alvorens meneer dat kan beslissen?" "Mm, dat zou een goede optie zijn", grinnikte hij. "Vieze man", lachte ik en gaf hem een por in zijn ribben. "Zegt de vrouw die ongegeneerd haar mannelijke collega staat te begluren tijdens het piesen." "Touche", lachte ik. "Maar dat zal ik wel een keer goedmaken." Marcel keek me aan nadat ik dit zei. "Ik weet nog niet hoe, maar geloof me maar." "Zullen we een keer deze kant langslopen", zei ik en wees naar het zandpad wat verder het bos in liep.

Ik voelde dat ik ook moest plassen, dat was ook een van de reden dat ik deze kant op wou lopen, aangezien het in dit stuk van het bos een stuk ...

... rustiger was. In mijn hoofd was het een warboel. Het gezeik thuis, het gevoel om het Leo betaald te zetten met zijn lompe insinuaties, en uiteraard die lekkere pik die ik net had gezien. Zou ik het durven? Of niet? Ik had hem ook begluurd, kon het kwaad om hem te laten gluren? Maar als hij wat zou doen? Zou ik meegaan? Zou ik dan toch echt vreemd gaan? Maar wat als hij nu niet geïnteresseerd zou zijn? "Pfff", zuchtte ik. "Weer diepe gedachten", vroeg hij. "Ja, maar ik moet plassen. Wacht even." Ik keek om me heen en zag een opening in de bosrand waar ik naar toe liep. Toen ik ver genoeg was deed ik mijn slipje uit en tilde mijn jurkje omhoog. Ik liet mijn jurkje weer zakken. Zou ik? Ik pakte mijn telefoon en stuurde een appje. "Voor wat hoort wat. Toch?" Ik had het ingetypt, maar twijfelde om het te versturen. Toch duwde ik op versturen en trok toen mijn jurkje omhoog, zakte door mijn knieën en begon te plassen. Mijn blik was gericht op de doorgang waar ik net langs was gelopen. Net toen ik dacht dat Marcel niet meer zou komen, kwam hij aanlopen. "Zo dat ziet er charmant uit", lachte hij. Ik moest ook even grinniken door de opmerking. "Ja hoge nood, dan heb je geen tijd om er charmant bij te gaan zitten." "Ja ik zie het. Bang dat je slipje nat werd?", vroeg hij met een knipoog terwijl hij knikte naar mijn slipje dat op de grond lag. "Ja die houd ik liever schoon."

"Ik kijk gewoon tot hoever hij gaat, ten minste als hij wat doet", schoot door mijn hoofd. "Kan je even een ...