Zomernacht - 3 - Sex Verhalen

Zomernacht - 3

... vannacht.”

Dorien kwam terug met een glaasje water. Merel liet me los en dronk even. Ik had mezelf onder controle kunnen houden. Ok, het zou in orde komen.

“Kom, we gaan naar binnen, schat.” Dorien ging weg. Merel leunde naar me over en gaf me een kus op mijn wang. Ze fluisterde: “Over een uurtje bij jou?” Ik knikte.

Ik had een uur om te denken hoe ik zit zou gaan aanpakken. Het eenvoudigst was om er met de grove borstel door te gaan. Ik zou haar zeggen dat ik me gevleid voelde, maar dat ik niet hetzelfde voelde voor haar, dat ik gelukkig getrouwd was. Ik zou benadrukken dat ik haar graag zag, maar meer als een dochter. Een goed plan! Het enige wat moest doen, was kalm en zelfverzekerd blijven. Dat moest lukken.

Een klein uurtje later stond Merel aan de terrasdeur. Ik liet haar binnen en vroeg haar in de zetel te gaan zitten. Zelf nam ik een stoel en ging tegenover haar zitten, met het salontafeltje tussen ons in. Merel had zich omgekleed. Ze had een zomers kleedje aan getrokken. Het had geen mouwen, en ik zag aan de zijkanten een beetje borst uitsteken. Oh God, ze had geen bh aan. Snel keek ik naar haar gezicht. Ze keek me glimlachend en onvoorstelbaar zelfzeker aan. Twee fonkeloogjes staarden me aan.

Nerveus startte ik aan mijn voorbereide monoloog. “Luister, Merel. Over vannacht. Ik ben heel blij dat ik op het juiste moment op de juiste plaats was om je te kunnen redden van wat Maarten van plan was. Dat moet een heel emotionele rollercoaster voor je geweest ...

... zijn. Het is logisch dat je daardoor wat in de war was. Ik snap dat je in deze verwarring dacht dat ik je redder ben en dat je dacht iets voor me te voelen, of zo. Dat is begrijpelijk, en ik vind het echt wel een compliment, echt waar. Maar als je er zo even over nadenkt, we zijn nu een dag later, dan zal je wel begrijpen dat dit gevoel het gevolg is van wat je overkomen is. Ik neem je ook helemaal niets kwalijk. Helemaal niet. Maar je begrijpt toch dat dit niet de bedoeling kan zijn. Jij bent 18. Ik ben er 45. Ik ben getrouwd. Gelukkig getrouwd. Met Lieze, weet je wel? En we hebben een zoon. Kobe. Ook 18. Toffe jongen trouwens. Pas op, het is niet dat je niet knap bent, he. Je bent heel knap. En ik zie je ook graag. Ha ja, ik ken je al je hele leven. Je loopt al 18 jaar door mijn tuin te rennen. Je bent als een dochter voor me, een zusje van Kobe weliswaar. En dan ben ik zo’n beetje een tweede vader. Ik ben er zeker van dat wat jij denkt te voelen, uiteindelijk ook maar een soort graag zien is zoals je je vader graag ziet. En wat er hier gisteren in de tuin gebeurd is, dat is niet iets wat een dochter en een vader doen. Niet?”

Ok, in mijn hoofd had dit alles vlotter en duidelijker geklonken, maar uiteindelijk had ik alles gezegd wat ik wilde zeggen.

Ik keek Merel aan. Ze gaf geen kik. Op haar gezicht zag ik ook geen reactie. Waarschijnlijk was ze in shock. Ik was te hard geweest. Wat moest ik nu doen? Ik noemde zacht haar naam.

Ze opende haar mond en ademde langzaam ...