A Christmas Carol - 1 - Sex Verhalen

A Christmas Carol - 1

... diggelen sloeg. Zij was één van de twee kleine lichtpuntjes in zijn leven die hem er tot op heden van hadden weerhouden om een eind aan zijn eigen leven te maken. Twee lichtpuntjes die hij diep in de kluis van zijn hart had opgeborgen.

Hij was nog nooit kwaad geweest op Melissa. Nu veroorzaakte ze echter een storm in zijn hoofd. Hij weigerde eraan toe te geven. Hij zag maar één uitweg. Doen waar hij het best in was.

“Ok. Jij wint.” De woorden kwamen rustig en beheerst uit zijn mond.

Melissa sloot haar benen en ging wat rechter zitten.

“Dus je komt?”

“We zien wel.”

Melissa opende haar benen weer.

“Ik kom!”

Een gelukzalige glimlach verscheen op het gezicht van Melissa. Ze leek plotseling helemaal tot rust gekomen. “Dank je, “ fluisterde ze. Ze stond recht, ging naar Tom toe en gaf hem een kust op zijn voorhoofd. “Om acht uur bij ons thuis.”

Net voor ze het kantoor verliet, draaide ze zich nog even om. “Tot straks?”

“Tot straks.”

Tom wist dat hij niet zou gaan. Hij had gedaan waar hij het best in was: anderen bedriegen. Melissa zou teleurgesteld en kwaad zijn. Dat had hij liever dan dat hij zijn eigen demonen moest trotseren. Tom concentreerde zich weer op zijn werk.

Om half zes verliet hij zijn kantoor. Ilse was net haar computer aan het afsluiten. Samen liepen ze weg.

“Tom?”

“Ja.”

Ilse twijfelde even. Ze kende Tom nu al enkele jaren. Hij was een harde, principiële man. Ze kende ook zijn gevoeligheden. ...

... Toch wou ze een poging wagen.

“Morgen is het kerstdag.”

Tom voelde ergernis opborrelen. “En?”

“Ben je zeker dat je morgen wil werken? De buurvrouw is bij haar eigen familie en kan niet voor Gert en

Julie

zorgen.”

“Je wist het. Je had een oplossing kunnen zoeken.”

“Het is niet gelukt.”

“En je vader?”

Ilse zuchtte. Ze vertrouwde haar vader niet met haar broertje en zusje. Hij zat nog te diep om voor hen te kunnen zorgen. “Hij kan het nog niet aan.”

Deze onzin wou Tom er niet nog eens bijhebben. Normaal gezien zou hij onverbiddelijk zijn. De dag had hem echter al te veel emotie opgeleverd.

“Na het middageten wil ik je op kantoor zien.”

Dankbaar keek Ilse Tom aan. “Dank je. Dan kan ik hen morgen ten minste nog klaarmaken en eten geven.”

Op dat moment verscheen de bus. Nadat Ilse was opgestapt, vervolgde Tom de weg naar zijn auto.

Even later stond Tom in de lift naar zijn penthouse. Hij was even gestopt aan een Japans restaurant en had een portie sushi uitgehaald. Op het moment dat hij de voordeur opende, wist hij dat er iets mis was. Hij zag dat de staande lamp in zijn woonkamer gedimd brandde. Hij was er rotsvast van overtuigd dat dit vanmorgen niet het geval was geweest. Hij nam zijn gsm en hield zijn vinger klaar om het noodnummer te kunnen bellen. Voorzichtig liep hij zijn woonkamer in.

Wat hij zag, deed hem verstijven. In de leunstoel naast de lamp zat Karen. “Dag broertje. Schrik je niet dood, he!”