Hotel Der Dromen - 6 - Sex Verhalen

Hotel Der Dromen - 6

Hoi lieve lezer. Ik vond dit deel erg spannend om te schrijven. Ik hoop dat het goed bevalt. We pakken de draad weer op met Jonah en Wessel. In het vorige deel zaten blijkbaar een paar continuïteitsfouten m.b.t. deuren die wel of niet op slot zaten. Blijkbaar had ik die gemist. Nou ja. Veel leesplezier!

----

Verveeld liep Wessel langs de rand van de balzaal. Onderwijl nipte hij van een glas champagne. Hij verveelde zich dood. Zijn ouders waren ergens in het midden van de zaal druk in gesprek met de directeur van een groot verwant bedrijf. Wessel had het onderlinge slijmerige gepraat niet langer dan een minuut aan kunnen horen. Toen had hij zich geëxcuseerd en was hij in de menigte opgegaan.

Bij een afgelegen hoekje van de zaal hield hij in en leunde tegen de muur. Hij sloeg de champagne achterover. Hij kreeg er een draaierig gevoel van, maar dat vond hij nu juist wel prettig. Het heette een feest voor VIP gasten, dit evenement, maar eigenlijk was het gewoon een ons-kent-ons tussen de lokale rijkaards en enkele afgevaardigden van multinationals, zoals zijn eigen ouders. Er werd niet gedanst of gezongen, en de muziek werd overstemd door het geroezemoes van de vele onderhandelingen die gaande waren. Wessel ergerde zich er kapot aan.

Een klapdeur in de buurt ging open en een hele slinger bedienden kwam de zaal binnen, met dienbladen vol nieuwe glazen champagne en hapjes. Wessels hart maakte een sprongetje. De laatste bediende was Jonah. Hij had de jongen gisteren en ...

... vandaag de hele dag niet gezien – logisch ook, want hij moest gewoon werken – maar toch. Wessel baande zich een weg door de kluwen mensen tot hij achter Jonah stond. Hij tikte de jongen onopvallend op diens schouder.

Jonah draaide zich om. ‘Wat kan ik voor u… O.’ Er verscheen een glimlachje op zijn gezicht. ‘Wessel,’ fluisterde hij.

‘Leuk je te zien, Jonah,’ fluisterde Wessel terug.

Jonah’s glimlach werd breder. ‘Kan ik u een champagne aanbieden?’ Hij hield Wessel zijn dienblad voor.

‘Nee, dank je, ik heb wel genoeg op geloof ik.’

‘Uitstekend, meneer.’

Wessel keek snel om zich heen om te zien of iemand hen in de gaten hield, maar al die rijke lui waren veel te geïnteresseerd in hun eindeloze geneuzel. Hij ging een stap dichter bij Jonah staan en zei zachtjes in diens oor: ‘Ik zei toch dat je me geen “meneer” moest noemen.’

‘Wessel, ik ben aan het werk,’ zei Jonah.

Wessel legde een hand op zijn rug. ‘Dat zie ik. Je hebt weer zo’n apenpakje aan. Ik wilde dat ik je onder vier ogen kon spreken.’

‘Luister,’ zei Jonah gehaast, ‘als dit dienblad leeg is heb ik een half uur pauze. Ik ga dan via de achteruitgang de gang op. Daar kunnen we elkaar even spreken.’

‘Is goed,’ zei Wessel. Hij kon het niet laten zijn hand een stukje te laten zakken tot die op Jonah’s welgevormde kontje lag. Jonah glimlachte nog een keer lief naar hem maar draaide zich toen om om de andere gasten te bedienen.

Maar beter ook, want dan zou hij sneller klaar zijn. Wessel schudde ...