Het Begin... In... - 6 - Sex Verhalen

Het Begin... In... - 6

Deel 6 alweer. Het verhaal begint vorm te krijgen op papier. Nogmaals, het verhaal is deels waar en deels voor het verhaal wat aangepast of aangedikt. Wij kunnen niet hebben dat er mensen zijn die zichzelf herkennen in het verhaal of bekend worden. Mijn verhaalschets gaat nu al tot deel 15. Zoals eerder aangegeven zal dit verhaal opgevolgd worden met een nieuw verhaal. Zelfde hoofdpersonen andere titel. Tot kerst zullen er vervolgen komen minimaal 1 per week.

Nadat we alle spullen in het busje geladen hadden, namen de 3 meiden achterin plaats. Appie bleef staan en ik spoorde hem aan om in te stappen. Hij ging niet mee en was verbaasd. Dit was niet volgens plan. Oma zei dat he goed was en ik kroop met vele vragen erbij op de achterbank. Jasmin lag in

Aisha

haar handen en Fatima zat aan de raamkant. Zittend naast Aisha voelde ik al snel de hand van haar de mijne vast nemen. Het kneepje zei meer dan duizend woorden konden doen. Opa zette beweging in het busje en we rolde de nacht in. Iets dat imposanter is in een uitgestrekt gebied met weinig kunstmatig licht. Door dit en de heldere nacht kon door het dakraam de sterrenhemel goed gezien worden.

Het hoofd van Aisha lag op mijn schouder en het hoofd van Jasmin op mijn schoot. De kleine lag nu op onze benen. Gelukkig sliep ze lekker door. Na een oprechte dank aan mij, Opa en Oma vielen wij tweeën ook in slaap. Het was al aan het schemeren toen wij de eerste siluetten van de bewoonde wereld zagen. Opa merkte dat ik ...

... wakker was en stopte langs de kant van de weg. Of ik een stuk wou rijden, zodat hij een uurtje kon slapen. Oma zou de weg wel wijzen. Omdat ik nog geen rijbewijs had en nog nooit in een busje gereden had, twijfelde ik. Maar opa overtuigde dat het maar voor een klein stuk was, zodat hij even zijn ogen kon sluiten. Ik klom achter het stuur en opa nam plaats in de achterbak, de zak met kleding als kussen gebruikend. Een busje reed toch net wat anders dan de auto waar ik afgelopen week in gereden had. Met horte en stote kwam het busje in beweging. Het laatste stuk.

De zon was al fel aan het schijnen toen we bij een klein hutje stopte. Oma legde uit dat dit zoiets is als bij ons een wegrestaurant. Mensen die onderweg waren dronken hier wat thee en een eenvoudig ontbijt werd gegeten. Jasmin was wakker en hing de hele tijd aan mijn been. Fatima kwam lachend naar mij toegelopen en zei dat ik mee moest spelen, dat was dus hetgeen Jasmin steeds tegen mij zei.

Iedereen was wakker en had iets in de maag. Het was tijd om voort te maken, we moesten op tijd komen. Nadat we alweer onderweg waren nam Aisha mijn hand weer vast en fluisterde zachtjes I love you, I don’t know how to thank you. Op dat moment had ik wel een vermoeden dat ze het goed zou maken. We reden langzaam de grote stad binnen, zoveel anders dan het kleine dorpje waar we gisteravond vertrokken waren. Maar ook zoveel anders als thuis een stad eruitziet. Ondanks het nog vroeg was, was er wel veel bedrijvigheid op de straat. ...