Mini - 175 - Sex Verhalen

Mini - 175

... interessante verhalen en gepaste grapjes. En ja, je mag naast me zitten en naar me kijken, maar je krijgt een draai om je oren als je je handen laat landen op plaatsen die niet voor publiek toegankelijk zijn, begrepen?” Ze keek me ondeugend aan en giebelde: “Wellicht ziet Angelique er nog veel mooier uit dan ik. Kan je je aan háár vergapen en kan ik Henry verleiden. Is ook wel een aardige vent.”

Ik schudde mijn hoofd. “Ben jij vergeten wat ik ooit over Angelique zei? Ik herhaal: ‘aardige meid, maar is vijftien centimeter te kort, drinkt haar koffie zwart zonder suiker. Het feit dat ze regelmatig koud doucht pleit voor haar, maar…” Ik werd door de bel onderbroken en liep naar de intercom. “Hoi Kees, wij zijn het! Kunnen we boven komen?” “Hoi Henry. De deur gaat open, je weet de weg.” Ik draaide me naar Joline om. “Schat, ik hou van jou. An is een lieve meid, maar…” Joline legde haar vinger op mijn lippen. “En ik hou van jou, Kees. En daar komt niemand tussen.” We kusten even, tot Joline zich losmaakte. “Nu stoppen. Anders zit er alsnog lippenstift op je kraag.”

Een paar seconden later ging de voordeurbel. Joline deed open. “Hallo mensen, kom gauw naar binnen! Het is buiten nog steeds smerig koud en hier brandt de kachel.” Met de deur dicht gaf ze Angelique en Henry een knuffel. “Geef jullie jassen maar hier… Welkom!” Ik kreeg van Henry een hand en van Angelique ook een knuffel. “Hé dame… Ik hoef niet zo diep te bukken als normaal…” Angelique lachte en wees. “Ooit ...

... gehoord van het fenomeen ‘naaldhakken’, Kees?” Ze liep inderdaad op behoorlijk hoge naaldhakken. “Charmant, mevrouw. Mijn complimenten.” Henry zei droog: “Voor Fred zullen ze nog wel te kort zijn, maar…”

Angelique onderbrak hem. “Hé vriendje! Ik heb met jou verkering. Niet met Fred. Voor jou zijn deze hakjes prima. Of heb je te klagen?” Henry knipoogde naar haar. “Oh. Dat wilde ik maar even weten, meneer Claassen.” “Kom jongens, lekker naar binnen… Koffie?” Ze knikten. Angelique liep naar het raam. “Ik heb het hier alleen maar gezien toen het donker was, Joline… Mag ik even van het uitzicht genieten?” “Henry zit op de bank hoor An”, zei Joline droogjes. “Hij staat niet buiten.”

Ze draaide zich om. “Zo’n opmerking had ik wel van Kees verwacht, maar niet van jou, Joline. En even voor de duidelijkheid: ik heb de afgelopen dagen best wel van dat uitzicht kunnen genieten…” Ze giechelde. Henry werd een beetje rood. “Ga je mee, Kees? Dan gaan wij een stukje lopen of zo…” Ik schudde mijn hoofd. “Echt niet. Dat hebben Joline en ik vanochtend al gedaan. Een Coopertest gelopen, met als resultaat een uiterst schamele 2150 meter.

Marion

zou ons fluitend een rondje hebben geklopt. En het was koud en de grond was hard. Nee, wij blijven lekker hier. Als de dames ons op hun naaldhakken willen nemen, dan slaan we ons er manmoedig doorheen, begrepen meneer Claassen?” Hij grinnikte. “Ik zal het proberen…”

Ik wees Angelique op wat markante punten in het uitzicht. Het was redelijk helder ...