Mini - 175 - Sex Verhalen

Mini - 175

... hoor…” Dat zou wel lukken; buiten stond een gure oostenwind. Ze liep vervolgens naar de logeerkamer om beddengoed voor Henry en

Angelique

klaar te leggen. “Ik sop de logeer-badkamer ook nog even, schat.” “Prima! Wie weet liggen er nog wat resten van Fred en

Wilma

’s uitspattingen in een hoekje…” Een vies gezicht was haar reactie.

Ik haalde de spullen voor het avondeten alvast uit de vriezer en zette het in de koelkast. Andere spullen op het aanrecht, dan kon ik vanavond beginnen met koken zonder al teveel voorbereidingen. Ik had gisteren geschilde aardappelen gekocht; geen zin om ‘piepers te jassen’. Daarna maakte ik koffie en gaf een brul richting logeerdouche. Even later kwam Joline binnen. “Zo, die is weer spic en span. En nee, ik ben geen resten van onze andere logé’s tegen gekomen.” Ze plofte op de bank en ik ging ernaast zitten. Langzaam dronken we onze koffie. “En nu, meneer Jonkman? Moeten we nog dingen doen vóór het bezoek komt?” Ik schudde mijn hoofd. “Volgens mij niet… Het kasteel is schoon, de ophaalbrug geveegd, het personeel heeft de nodige instructies gekregen om het bezoek te ontvangen en de kok kan op elk gewenst moment beginnen met het bereiden van het diner. Champagne staat koud, de daarbij behorende hapjes zijn gereed. Kortom: alle voorbereidende werkzaamheden zijn gedaan. Tijd voor de gastheer om zich eens intensief met de gastvrouw te bemoeien.”

Ik keek verwachtingsvol naar Joline, maar die stak haar hand op. “Oh nee, meneer, niks ...

... ervan. Dan kunnen we straks de slaapkamer weer gaan luchten en het bed verschonen. Je houdt jezelf maar eens in de hand.” En nadat ze een ondeugende blik van mij onderschepte: “Nee, ook dát niet! ‘In de hand houden’ kun je ook overdrachtelijk opvatten, viespeuk! Je beheerst je maar eens. Zorg maar dat het voorraadpeil in je magazijnen weer op ‘normaal’ staat; dan praten we verder.”

En met een ondeugend lachje vervolgde Joline: “Dat zal wel een paar weken duren… ik heb de magazijnen aardig leeggemaakt.” “Waarvoor chef productie je uiterst dankbaar is, schat.” Een nogal sceptische blik was de reactie. “Wat gaan we doen, Kees? Want om nu tot twee uur vanmiddag in huis rond te hangen… Ik heb zin om iets te doén!” En twee seconden later gevolgd door een vinnig: “En nee, dát doen we niet!” Ze keek me aan. “Even een stukje rennen? ten slotte heb je vanochtend me een ontbijtje op bed gebracht wat we vervolgens hebben laten staan omdat de liefde voorrang kreeg… Dan moeten we nu wel een stukje rennen!” Ik keek twijfelend naar buiten. “Schat, de grond is knetterhard en best wel glad. Ik wil best even rennen, maar we doen het rustig aan, denk er om!” Ze knikte. “Ik heb geen zin om mezelf op twee krukken in de collegebanken te hijsen, schat. Hup, omkleden, lopen, daarna lekker warm douchen, aankleden in beschaafd tenue en onze logé’s opwachten.”

Zo gezegd, zo gedaan. We liepen héél rustig twaalf minuten lang rondjes op het bekende cooperparcours. Toen die twaalf minuten om waren keken we ...