Mijn Tante Sonja,... - 2 - Sex Verhalen

Mijn Tante Sonja,... - 2

... vriendschap, die al niet veel voorstelde, stond ook gelijk even op ijswater.

Hoe kom ik toch elke keer weer in zo’n situatie terecht? En waarom moet ik daar nu aan denken? Nick kan elk moment komen. Haastig trek ik nog een ander slipje aan. Ondanks alles ben ik toch weer nat geworden van alleen al die herinneringen. Nou ja, zo kom ik dus elke keer weer in die situaties terecht. Geen rem. Geil van het minste of geringste. Hunkerend naar een pik. Is het echt zo erg geworden? De bel gaat en ik weet meteen dat het Nick moet zijn. Wie anders? Even later komt hij wat onwennig binnen. Een vriendschappelijke knuffel, drie zoenen op de wang. Allemaal heel netjes. Hij ziet er goed uit. Volwassen. Stoer. Zelfverzekerd. Hij heeft zich goed ontwikkeld van de onzekere jongeman van 18 tot de man die hij nu is. Ik heb daar een klein beetje aan bijgedragen, vind ik. Daar ben ik trots op.

“Hallo Nick”, zeg ik. “Wat leuk om je weer eens te zien. Het is lang geleden.”

“Ik ben ook lang weg geweest”, zegt hij, een beetje ontwijkend.

Al lang voordat hij naar Canada ging, zag ik hem nog maar af en toe. Vanaf het moment dat ik met Erwin was. Maar hij is zo netjes om niet meteen te zeggen dat het vooral aan mij ligt.

Ik vraag hem wat hij wil drinken. Een alcoholvrij biertje. Ik neem er zelf ook één.

“Je hebt het goed volgehouden in Canada”, zeg ik. “Je hebt het vast goed naar je zin gehad.”

Natuurlijk heeft hij dat. Hij vertelt hoe het in Canada was. Zijn stage, zijn werk. Het ...

... begint als een zakelijk verslag. Maar langzaam komt er enthousiasme in zijn verhaal. Hij vond het ongetwijfeld ook moeilijk om me na zo’n lange tijd weer te zien, maar we vinden elkaar weer. Een eerste sprankje van die diepe band die we hadden, komt al snel weer terug.

“Je bent nog wel een paar keer in Nederland geweest. Ik had gehoopt dat je me een keer zou opzoeken”, zeg ik. Ik neem hem niks kwalijk, maar wil graag weten hoe hij dat heeft ervaren.

“Ik was steeds maar kort hier”, zegt hij. “Veel vrienden te bezoeken. Je weet hoe het gaat. En ik dacht niet dat je echt op mij zat te wachten. Ik had ten slotte ook al een hele tijd niks meer van jou gehoord.”

Dat levert me kramp op in mijn buik. Ik heb het er zelf naar gemaakt. Toen Erwin er was, nam ik steeds minder tijd en moeite om hem nog te zien. Logisch dat hij er nu zo over denkt.

“Ik heb je verwaarloosd toen ik met Erwin was”, beken ik hem. “Je weet hoe impulsief ik kan zijn. En als ik ergens voor ga, heb ik de neiging al het andere te verwaarlozen.”

Hij knikt.

“Ik neem je niks kwalijk”, zegt hij. “Nu niet, en toen ook al niet. Ik vond het alleen heel jammer dat het zo liep. Je kon er waarschijnlijk ook niks aan doen.”

Zijn begrip is pijnlijk voor me. Hij heeft zich ontwikkeld tot een stabiele volwassen man. Hij heeft zijn leven beter op de rails dan ik. Ik voel me nog steeds die onhandelbare puber die elke keer vergeven moet worden als ze iets verkeerd doet; omdat ze toch niet beter weet.

“Het spijt ...