Huidhonger - 2 - Sex Verhalen

Huidhonger - 2

... er is niks mis met Katja. Iets teveel ratio misschien, iets te weinig verbeelding, vooral seksueel. Geen fantasie, go with the flow. Maar Anne, die verraste hem steeds en ze hoefde er geen enkele moeite voor te doen.

‘Ik ben mezelf niet’, zegt Katja ineens. Anne schrikt op uit haar mijmering en antwoordt ad-rem; “..en al jaren niet geweest”.

Katja schudt glimlachend haar hoofd. ‘Nee serieus Anne, de dood van Henk heeft me veranderd. Ik kan het slecht

benoemen. Ik...ik ben veel lijfelijker geworden, weet je. Veel gevoeliger. Ik mis aanraking. En ik mis …. nou, je weet wel.”

Anne kijkt haar liefdevol aan. Katja kan zo spreken met haar blik. Haar ogen glanzen en ze staren haar bijna wanhopig aan. Anne opent haar mond en fluistert: “wat jij hebt, lief meisje, is gewoon huidhonger.”

Katja op haar beurt kijkt verrast: “hè, dat bedacht ik me laatst ook. Die term, die hangt in de lucht. Komt vast door Corona. Al die mensen die elkaar niet mogen aanraken. We worden allemaal langzaamaan gek. Als je single bent, ten minste.”

Anne loopt naar Katja toe, pakt haar handen en trekt haar vanuit haar gehurkte houding omhoog. Katja staat nu met haar rug tegen de groene ruwe bast van de boom en Anne strijkt wat haren uit haar gezicht. Ze geeft haar een knuffel en pakt dan haar rechterwang zachtjes in haar handpalm. Katja beweegt haar hoofd naar haar hand toe en sluit even haar ogen.

“Wíj mogen elkaar wel aanraken”, zegt Anne fluisterend. Anne ziet Katja's licht gebogen lange ...

... wimpers omhoog gaan en is vertederd. Ze blijven elkaar aankijken. Katja ademt licht, haar lippen vochtig en iets geweken. Langzaam buigt Anne zich naar haar toe. Ze kust haar op de andere wang, vlak bij haar mond. Dan kijkt ze Katja weer aan, met een lieve glimlach.

“Wij mogen het wel, elkaar aanraken”, herhaalt ze. Katja knikt, alles in haar houding geeft aan dat ze deze plotselinge intimiteit erg waardeert. Zo staan ze secondelang heel dichtbij elkaar. Er heerst stilte. Je hoort alleen het ruisen van de wind in de top van de oude eik.

Dan verbreekt Katja het moment en zucht: “Ik zou bijvoorbeeld deze boom willen zijn. Ik kan hem ineens invoelen.

Vroeger kon ik dat niet. Maar nu… nu is het alsof ik haar levenssappen tegen mijn rug omhoog voel stromen, alsof ik de duizenden bladeren ben die de druppels regen opvangen als het regent. Het prikt op mijn eigen huid als minieme naaldjes”.

“Je lijkt die zus van onze oude koningin wel, die praatte ook met bomen”, zegt Anne, iets smalender dan ze het bedoelt: “sorry, ik wil je niet kwetsen”.

Katja glimlacht verlegen. “Maar het is écht zo, An, ik ben de laatste tijd veel gevoeliger, zinnelijker. Dierlijker haast”. Anne ziet Katja’s ademhaling versnellen, haar borsten bewegen.

“Heerlijk toch”, zegt Anne en spontaan kust ze Katja op haar mond. Katja is verrast, maar ze beantwoordt de kus wel. Anne flitst even met het puntje van haar tong langs Katja’s lippen. Die kreunt even.

Anne kijkt haar weer aan en strijkt met ...