Foute Universiteit - 1 - Sex Verhalen

Foute Universiteit - 1

... richting de deur was gelopen.

“Niet nu,” had hij met een geërgerde blik gezegd, zonder haar aan te kijken.

Ze had een ogenblik gewacht of er nog iets zou volgen op wat hij had gezegd, maar hij had enkel ongeduldig naar zijn sigaret gekeken.

Ze draaide aan het slot, bewoog de klink naar beneden en sloot de deur zo geruisloos als ze maar kon.

Haar slanke benen trilden en niet lang daarna merkte ze dat hetzelfde gold voor haar armen en handen. Ze was overdonderd. Volledig overdonderd. Geschokt. Maar ergens voelde ze ook een trots. Ze vervloekte zichzelf vanwege dit gevoel, maar kon zich niet onttrekken aan het idee dat ze er nu serieus bij hoorde. Alsof ze vanaf dit moment neer kon kijken op al die meisjes, al die naïeve, sukkelige meisjes die niet zo dicht hadden weten te komen bij mensen die er toe deden. Ze kon een triomfantelijk glimlachje niet onderdrukken.

Dat lachje danste nog altijd over haar knappe gezicht toen ze in het trappenhuis Jodi van Liberal Arts tegenkwam.

“Een naïeve, betweterige bitch als zij,” schoot door haar hoofd. Maar toen ze zich realiseerde dat die Jodi naar boven ging en zij naar beneden en ze niet uit kon sluiten dat die tweedejaars Liberal Arts óók zou kunnen proberen dichter te komen bij het bestuur, kon hij haar wel wat aandoen.

Ze verzekerde zichzelf dat Jodi te zelfverzekerd was, te veel een gevoel van trots en eigenwaarde had om te doen wat zij net had gedaan en daarom nooit kon meemaken wat haar was overkomen, wist ze ...

... niet of ze beteuterd of triomfantelijk moest kijken.

Ze klopte zachtjes op de enige deur van het bestuur van de faculteitsvereniging zonder naamplaatje of functie-aanduiding. Ze kruiste haar armen, zuchtte, wachtte en klopte nogmaals.

“Binnen,” hoorde ze aan de andere kant en ze opende de deur.

De kamer was rommeliger dan je van een secretaris mocht verwachten. Kleiner ook, maar ze verbeeldde zich dat ze beter geen van beide kon uitspreken.

Hij zag op de stoel voor het enige raam in de kamer en nam de laatste trek van een sigaret. Ze zag dat hij haast spottend lachte en de uitdrukking op zijn gezicht zei letterlijk: “jij ook nog?”

Het kwetste haar, maar haar huid was dik genoeg om dat te kunnen weerstaan.

Ze sloot de deur en vouwde haar armen weer voor haar zwarte spijkerrokje en wiebelde met haar benen.

“Ook hallo,” zei ze met haar zachte, zangerige stem.

Hij drukte zijn sigaret uit.

“Hé Jodi.”

Er viel een korte, ongemakkelijke stilte.

“Wie was dat?” vroeg ze, met een knikje naar de deur.

Hij keek haar niet begrijpend aan.

“Wie was wat?” vroeg hij, terwijl hij met zijn ellebogen op zijn knieën leunde.

“Dat meisje op de trap. Ik kwam haar tegen en...”

“Wie ben je Jodi? Mijn moeder?”

Ze zweeg.

“Ik wilde gewoon eventjes...”

“Doe dat niet te vaak Jodi, denken. Het gaat je niet vaak goed af. Je koppie is mooi, maar dat heeft je ouders zo veel moeite gekost dat er geen tijd meer was voor de inhoud. Er zijn misschien wel vijftig ...