Ja, Juffrouw - Sex Verhalen

Ja, Juffrouw

... jou als medewerker hier wel voldoende zeggen, niet?"

Ik knik. Een van de vele afgezonderde ruimtes die de standhouders gebruiken voor opslag, omkleden, rustplekje.

"Mooi," ze wacht een goede tien secondes en staart me aan "vanmiddag drie uur stipt daar." Zonder een verder woord loopt ze, nee, paradeert ze langs me. Ik draai met haar mee en staar vol ongeloof naar de ronde kont die zelfverzekerd heen en weer wiegt. Mijn boxershort lijkt de rest van de dag drie maten te klein. Ik wil elke klok in de ruimte wel vooruitzetten. Tergend traag beweeg ik mij tussen stands vol met kruiden die je penis harder zouden maken (heb ik nu niet nodig) en lelijk gevormde opblaaspoppen. Gruizige mannetjes proberen contact te krijgen me de te zwaar opgemaakte standmeisjes, stelletjes die wanhopig op zoek zijn naar een nieuwe vonk in hun uitgestorven slaapkamer lopen arm in arm, geen van beide genoeg lef hebbend om eens een voorwerp aan te wijzen dat ze boeit. Juffrouw Breemars zie ik niet meer.

Nadat de tijd zich in een langzamer tempo dan ooit eindelijk naar drie uur had gesleept begeef ik mij trillend van de zenuwen naar 20 A. Daar staat ze, in al haar glorie. Haar vormen zo duidelijk zichtbaar, haar tepels zo groot. "Benjamin" is alles wat ze zegt. Minuten lijken muisstil voorbij te gaan. Ik kijk weer omhoog, kan het niet laten weer een blik op haar tepels te werpen. Rond haar mond een klein minachtend glimlachje. "Het is alsof het levenselixer zelve in de vrouwenborst te vinden ...

... zou zijn, zo verlekkerd kijkt elke puber er naar. En het lichaam heeft zoveel mooiere en uitdagender plekken te bieden. Ga zitten Benjamin." Zonder vragen doe ik wat mij gezegd wordt. Ze loopt langzaam rondjes rond de simpele stoel waar ik op zit, haar voeten vakkundig voor elkaar geplaatst. Haar kont draait wellustig mee. Ze staat achter me en ik voelde haar warme adem in mijn nek terwijl ze fluistert: "klaar voor een biologieles? Benjamin?" "Ja Juffrouw."

"Daar zit wel een voorwaarde aan, maar een eenduidige. Ik bied jouw wat, maar enkel wanneer je geboeid op de stoel zit. Letterlijk geboeid. Ze lieploopt naar het bureau aan de andere kant van de ruimte en bukt voorover, haar reet rekt de latex stof op en ik staar me gek naar die rondingen. Ze kwamkomt weer overeind en werpt een blik over haar schouder. Weer dat glimlachje. Aan haar vinger bungelt een set handboeien. En zeker geen speelgoed. "En? Het is belangrijk dat je dit niet zozeer ervaart, maar meer nog ondergaat. Helder?" "Ja, Juffrouw" is mijn reactie. Op dat moment had ik het Wilhelmus op het dak van het schoolgebouw gezongen als ik nog een keer haar kont in die catsuit zou mogen zien. Gedwee laat ik mijn armen achter de rugleuning glijden, de klik van de boeien en het koude staal om mijn polsen merk ik maar half. Ik beweeg wat en merk dat de boeien ook aan de stoel zelf vast zitten. Al had ik gewild, wegkomen was er even niet bij.

Ze gaat voor me staan en spreid haar benen, de rits lijkt echt tot in het ...