Mijn Oom Bert - 2 - Sex Verhalen

Mijn Oom Bert - 2

... jou” zeg je. Ik heb het gevoel alsof mijn hart stilstaat en ik ter plekke dood kan omvallen. Wat??? Hoe??? “Ik zag al een tijdje dat Sam niet lekker in zijn vel zat. Dat hij zo uitkeek naar wanneer je kwam logeren, maar daarna helemaal depressief deed. Dus ik heb hem gevraagd wat er aan de hand was, en na een paar keer heeft hij het me uiteindelijk verteld. Hoe jullie samen prins en prinses speelden, hoe dat steeds verder ging. Hoe hij er elke keer naar uitkeek maar zich daarna ook schaamde omdat het iets was wat niet hoort”. Sam, alles verteld? Oh alsjeblieft, niet alles. “Hij gaf ook aan dat jij graag een slipje van je moeder droeg tijdens zulke spelletjes, en dat jullie dat allebei erg fijn vonden. Ik had misschien wel moeten verwachten dat je in de lades van je tante zou gaan neuzen”.

“Maar, vond je dat niet erg oom Bert, werd je toen niet heel boos? Is dat de reden dat Sam in de stad is gaan studeren?” vraag ik nog. Je kijkt me een betje lachend aan. Natuurlijk niet gekkie. Hoe kan ik daar nou boos over worden. Ik weet hoe het is om hier in het dorp met razende hormonen rond te lopen en meiden die niet verder gaan dan een kus en handje vasthouden. Trouwens, het zou een beetje raar zijn om boos te worden om iets wat ik zelf ook heb gedaan”. Nu valt mijn mond open. Eh??

“Ok, maar dit moet dan ook tussen ons blijven Nick, ok?”. Ik knik. “Toen je vader en ik pubers waren hadden we hetzelfde probleem als jullie nu. Veel hormonen, altijd zin en niemand om er iets aan te ...

... doen. Het was toen misschien nog wel erger dan nu, heel strikt. Op zaterdagavond moesten we altijd samen in bad, en daarna, tja, laat ik zeggen dat er daarna wel eens wat gebeurde. In plaats van in onze pyjama schoten we dan naakt in bed en wilden we elkaar wel eens helpen om de druk wat te verlichten door met elkaar te spelen. Op elkaar liggen, samen aftrekken, pijpen. Dus je snapt Nick, ik begrijp wat jullie doormaakten en dan daar natuurlijk nooit boos over zijn”. De opluchting is enorm, ik schrik toch van dit nieuws, en de emoties komen bij me los. Het missen van Sam, de schaamte over wat we deden, de spanning toen ik mezelf in de spiegel zag, de ellende van betrap worden. Ik wil het niet maar kan er niks aan doen, en begin te huilen. Je slaat een arm om me heen, houdt me vast en blijft op rustige, lieve toon zeggen dat het goed is. Dat ik mag zijn wie ik ben, dat het goed is zo, dat het heel normaal is om in je leven van alles uit te proberen. Het duurt even, want de tranen blijven komen, met mij hoofd leunend tegen je borst. Weken, maanden van frustraties en spanning komen er uit. Je knuffelt me nog steeds terwijl je zacht tegen me praat, en dat helpt, het voelt fijn. Het is zo lang geleden dat iemand mij eens heeft vastgehouden. Je hand gaat door mijn blonde haar, aait het. Dat hoort erbij. Dan voel ik hoe je vinger mijn blote arm streekt. Hm. Is het zo warm hier? Het is vreemd maar ook wel fijn, heel fijn eigenlijk en ik nestel me een beetje tegen je aan. “Vind je het ...