Borderline - 23
Datum: 23-6-2022,
Categorieën:
Overspel
Auteur: Maaike A., Bron: Opwindend
Daar is opnieuw dat vervelende piepje. Laat het alsjeblieft verdwijnen. Dat zeurderige gevoel in mijn hoofd is al erg genoeg.
“Schat? Ben je wakker?
Maaike
, hoor je mij?” Ja, ja. Ik ben wakker. Denk ik. Kan het wat rustiger, alsjeblieft. Dat wil ik zeggen, maar ik produceer niet meer als “mmmh.”
“Zuster. Zuster! Kom, mijn vrouw is wakker.” Vrouw? Ach, ja. Dat is de stem van Lars. Lars? Wat klopt hier niet? Wat doet mijn man bij mijn bed? We wonen niet meer samen, toch? Ik open voorzichtig mijn ogen. Ondanks dat het licht in de ruimte gedimd is, moet ik een aantal keer knipperen om te wennen. Voetstappen komen dichterbij. Een mevrouw in witte kleding komt naast Lars staan. Waar ben ik? Wat is er aan de hand? Zuster, witte kleding. Ben ik in het ziekenhuis? Hoe dan?
“Hallo mevrouw. Kunt u mij horen?” Ik kijk naar Lars, dan weer naar de vrouw.
“Verstaat u mij,” herdefinieert zij haar vraag.
“Ja. Ik kan u verstaan.”
Het kost mij moeite om de woorden te vormen. In mijn ooghoek zie ik de vrouw bewegen. Volgens mij pakt ze een hoorn van de haak. Even later hoor ik haar praten.
“Hallo dokter Evers, met Janou.” Ik hoor haar mijn naam noemen en ze zegt dat ik wakker ben. Alsof ik dat zelf nog niet wist.
”Dokter Evers komt er meteen aan,” zegt ze tegen niemand in het bijzonder. Geen idee of ze het tegen mij of Lars heeft.
“Hoe gaat het met je,” vraagt mijn man. “Voel jij je goed?” Nou, ik heb mij wel eens beter gevoeld. Dat zeurderige gevoel in ...
... mijn hoofd is behoorlijk irritant. Ik heb echter nog geen antwoord op mijn vragen.
“Waarom ben ik hier? Wat doe jij hier?” Ik krijg geen antwoord van Lars, want nu komt er een man in witte kleding binnen gelopen. Hij komt direct naar mijn bed. De vrouw die zichzelf Janou noemt, dirigeert Lars weg van mijn bed.
“Dokter Evers gaat uw vrouw onderzoeken. U moet even op de gang wachten.” Lars zet eerst een gezicht op van krijg mij hier maar eens weg, maar gaat dan toch.
“Hallo mevrouw. Ik ben dokter Evers. Kunt u mij verstaan?” Irritant. Dat is al de derde die mij die vraag stelt. Er is echt niks mis met mijn oren. Toch blijf ik beleefd en bevestig dat ik hem kan verstaan.
“Ik ga u onderzoeken, maar ik heb eerst wat vragen. Begrijpt u mij?” Natuurlijk begrijp ik wat hij zegt. Ik ben niet achterlijk. Ik knik dus maar.
“Mooi. Weet u wie u bent?” Duh! Uiteraard. Ik begin mij steeds meer te ergeren aan die vent. Maar goed, hij is de arts. Hij zal wel weten wat hij doet. Ik noem mijn naam.
“Prima. Hoe oud bent u?” Echt waar? Dat meent hij niet. Ik wil nog grappen dat je dat niet vraagt aan een vrouw, maar doe dat toch maar niet.
“Vierendertig. Ik ben vierendertig. Nee, wacht. Ik ben net jarig geweest. Ik ben vijfendertig.”
“Weet u waarom u in het ziekenhuis ligt.” Nee, dat weet ik niet. Maar dat zou ik ondertussen wel eens willen weten. Ik schud mijn hoofd in de hoop dat hij het mij nu gaat vertellen. Niet dus. En mijn hoofd schudden was ook al niet zo’n goed ...