-
Meer Dan Collega’s?
Datum: 21-6-2022, Categorieën: Overspel Auteur: Izzie, Bron: Opwindend
Het begon zo’n 8 jaar geleden… Jij kwam nieuw in dienst bij het bedrijf waar ik al langer werkte. Mijn eerste gedachte? Damn… wat is hij knap. En je bleek ook nog leuk te zijn. Te leuk… In een van die eerste weken ging jij trouwen. Dus tot zo ver de ‘leuk’… dacht ik. Want wat begon met af en toe een appje, gewoon normaal, groeide in een rap tempo uit naar hele gesprekken via whatsapp. En van gewone gesprekken, veranderde het in soms wat spannende opmerkingen tussendoor, naar steeds intiemere en spannende gesprekken. Appen tot laat in de nacht werd opgevolgd doorheen veel bellen in de vroege ochtend wanneer jij al op pad was voor je werk. De spanning spatte er vanaf… En jij was duidelijk hoor: zorg er voor dat je me niet te leuk gaat vinden, want het kan niet en mag niet. Maar ja, daarvoor was het een beetje aan de late kant. En toen die beruchte avond… na een bbq van het werk gingen wij ongeveer tegelijkertijd naar huis. Ik zat net in mijn auto toen er een appje binnen kwam: heb je nog koffie? De spanning en stress gingen bij mij het dak door. Want wat betekende dit? Ja… was mijn antwoord en jij reed achter mij aan naar min huis waar ik braaf koffie voor je ging zetten. En jij, met zo braaf, op een stoel ging zitten in plaats van naast mij op de bank. De spanning gierde door mijn lijf en ik had geen idee wat er allemaal gebeurde. En toen zei je: nou dan ga ik maar weer eens naar huis… Huh? Ehh, oke… en ik stond op om voor je uit te lopen. ...
... In de deuropening naar de hal bleef ik echter staan. Je mocht er wel door, maar kon niet anders dan heel dicht bij me voorbij gaan. En toen stopte je, ook in de deuropening en vonden onze lippen elkaar heel snel. Maar ook heel lekker en intiem… man man man wat had ik hier naar verlangd… je lippen, je tong, je handen op mijn billen, onder mijn shirt, over mijn bh… van mij hoefde dit niet meer te stoppen. Al was het ook fout… te fout. En toen zei je: kom we gaan naar boven, want ik wil meer… En daar lagen we, op mijn bed, verwikkeld in de lekkerste zien ever. Eindelijk dicht bij je, jouw lichaam voelen… de spanning, het foute… en ook die gedachte in mijn hoofd: is dit het moment of wil hij dit echt? En daarmee durfde ik niet zo goed verder te gaan… al die onzekerheid, bovenop mijn onzekerheid… het resulteerde in: sorry Izzie, het is fout, ik kan dit niet… sorry. En ik snapte het, had er vrede mee, maar ook wel spijt… want nu waren we nog niet echt samen geweest… iets wat ik heel graag wilde. Mijn spijt wuifde jij weg met: dan had je maar meer actie moeten ondernemen. Als jij minder afwachtend was geweest, was ik niet gaan denken… Toen ik je in de maanden daarna bezig zag, was ik wel een beetje opgelucht dat het was wat het was… in een rap tempo ‘versleet’ je een stuk of 3 andere vrouwelijke collega’s… dus tot zover onze bijzondere band en tot zover de ‘ik kan het niet’. Had dan gewoon gezegd dat je (me) toch niet wilde. Nu is het 8 jaar later en app ik je ...