Vrijheid Blijheid - 3 - Sex Verhalen

Vrijheid Blijheid - 3

... thuis?!’ schrok ze opeens. En nu liep zij rood aan en leek ze het warmer en warmer te krijgen. ‘We dachten dat je… weg was.’ zei ze nog. ‘Heb je ons…?’

Ik knikte. ‘Sorry. Ik wist het niet. Ik wilde ook niks zeggen of storen. Het ging zo snel.’ probeerde ik me maar te verdedigen. Maar zij kon zich wel voor haar hoofd slaan.

'Maar, waar was je dan? We... Ik...' Ze leek het niet te kunnen bevatten. In zo'n kleine ruimte waren maar weinig verstopplekjes. 'Onder het bed?' vroeg ze nog. Maar dat kon niet. Daar was ik te groot voor.

'Nee, ik zat buiten.' zei ik maar snel om het antwoord te geven waar ze haastig naar op zoek was. 'Lag lekker op de kussens op de grond. Je had me niet kunnen zien. Snap sowieso dat je alleen oog voor haar had.' Met ie laatste opmerking maakte ik het niet beter. Het was al ongemakkelijk zat. Ze legde haar beide handen op haar gezicht en ik kon zien hoe stom ze zich voelde.

'Dus je hebt gewoon gekeken naar ons?' vroeg ze wat verbitterd.

'Ja, sorry. Wat moest ik dan doen. Als ik wat gezegd had, was het ook ongemakkelijk geworden. Nu dacht ik nog dat je niks wist, dus...'

'Ruzie zouden we toh wel krijgen.' doelde ze p haarzelf en Rachel.

-

‘Je kan hier echt niet blijven. Rach heeft gelijk.’ sprak ze hardop alsof ik er niet was. En ik begreep haar volkomen. Ze had nu nog een reden om mij hier niet te houden.

‘Het spijt me. Ik wist het echt niet… Niet dat jullie… sorry gewoon.’ hield ik het er maar bij. ‘Ik pak m’n spullen en ...

... vertrek.’ zei ik haar daarna en wilde opstaan.

‘Waar ga je naartoe dan?’ wilde ze weten.

‘Zie wel.’ Ik deed me stoerder voor dan dat ik was. Ik was juist best wel radeloos. De enige persoon die nog naar me wilde omkijken, wilde me nu ook weghebben.

‘Nee.’ klonk ze nu berust. ‘Het geeft niet. Onze fout. Sorry dat je dat moest zien of horen… Hopelijk heb je niet alles…’ maar ze kon aan m’n gezicht zien dat ik er van begin tot eind bij was. Ik had het dan ook niet willen missen.

‘Nee, ik ga wel. Ik vind wel wat.’ We keken elkaar bedenkelijk aan.

‘Ga pas als je wat hebt gevonden, okay? Ik ga je niet op straat gooien. Rachel komt niet terug, dus er is toch een kamer vrij.’ gooide ze het al snel op een andere boeg, al hoorde ik haar verdriet in haar stem, en leek ze bijna te breken. Ze hield zich echter sterk en was zowaar even de grote zus. Ik mocht dus nog blijven, maar wilde dat niet. Ik voelde me enorm schuldig omdat ze ruzie kregen door mijn aanwezigheid, zelfs als ze dachten dat ik er niet was. Laat staan als ze me ontdekt hadden…

-

Toen we de avond ingingen, zei ze me dat ze de sleutel van Rachel nog had. Rachel zelf was naar haar ouders gegaan, ergens in Brabant. Kon nooit ver in Brabant zijn, want een accent had ze niet.

'Je kan daar wel slapen, anders.' bood ze aan. Niet omdat dat lekkerder zou slapen, maar tot dit moment was er enkel ongemak tussen ons. Ik zat hier ook niet op m'n gemak. Als ik maar net iets te lang naar het tafeltjes staarde, voelde ik ...