Vrijheid Blijheid - 3 - Sex Verhalen

Vrijheid Blijheid - 3

Ik was niet meer van huis gegaan na wat ik gezien had. Ik vond het vervelend dat de twee ruzie hadden, en dat door mij. Maar ik was zo blij dat ik gezien had wat ik gezien had. Dit was nu zeker niet meer m'n oudere zus. Geraldine was alles behalve dat geworden. Zoveel opwinding had ik nog nooit gezien of meegemaakt. Ook ik zelf was nog nooit zo opgewonden geraakt, en dat van iemand die mij nooit zou zien staan, om ook maar iets met die opwinding te doen. Nu was dit voor mij een algemeen bekend probleem. En ook al stond de situatie er helemaal niet naar, kon ik niet anders dan even snel de hand op mezelf leggen om van de ergste verlangens af te komen. Ik was dan ook nooit weggeweest. Ik vermaakte me wel in m’n eentje met m’n telefoon en de televisie en het vele luieren. Ik moest toch wat doen. En ondertussen dacht ik ook wel aan m'n rol hier. Ik kon hier niet blijven. Dat was me heel duidelijk geworden. Was het niet omdat ik de relatie van m'n zus op het spel zette, dan wel omdat ik zelf nauwelijks weet hoe ik hier mee om zou moeten gaan, met wat ik voel voor haar. Toch had ik me nu wel binnengehouden en zodra er een teken van leven was van die twee, wilde ik het gesprek aangaan. Ik wilde hier niet blijven als ik ze in de weg zou staan, maar kon wel wat hulp gebruiken om verder te gaan. Ik wilde nog altijd niet terug naar m’n ouders en naar school. Dat had ik achter me gelaten. Dat vond ik. Het was al donker toen ik de deur open hoorde gaan en daar stapte Geraldine opeens ...

... binnen. Alleen. Ik voelde meteen dat er iets niet goed was en zag haar sippig gezicht waar ze kort een glimlach op forceerde omdat ze mij zag.

-

‘Alles goed, zus?’ vroeg ik haar maar en probeerde ik me voor te houden dat ze misschien wel gewoon echt m’n zus is, en niet een wonderlijk schepsel waar ik vrij over mag fantaseren omdat ze geen familie is.

‘Kan beter. Met jou? Waar was je?’ vroeg ze mij toen eerst.

‘Stukje wandelen. Even m’n kop leegmaken. Weet niet zo goed wat ik moet doen. In ieder geval niet hier blijven. Ik zit jullie volgens mij best in de weg.’ had ik al geconcludeerd.

‘Misschien een beetje.’ gaf ze lachend toe, maar niet vervelend bedoeld.

‘Zag jullie ruziën. Is het weer goed?’ zei ik haar, en vroeg ik haar omdat Rachel er dus niet was, en ik het gevoel had dat dit juist niet goed was.

‘Hm, kan beter.’ zei ze weer. ‘Maar zag je ons dan?’ vroeg ze daarna scherp. Ik schrok. Ik had m’n mond voorbijgepraat. Want zij was slim genoeg om vervolgens wat losse eindjes aan elkaar te knopen. ‘Waar zag je ons dan? En hoe ben je eigenlijk binnengekomen. We hebben geen reservesleutel.’ ging ze daarna prangend door. Ik kreeg het warmer en warmer en voelde me al betrapt.

‘Ik zag jullie. Buiten.’ zei ik nog snel. ‘En uh… de deur; die was niet goed dicht. Gelukkig was ik er net op tijd. Hier, voordat iemand anders…’ Ik kon net zo goed stoppen. Ze geloofde me niet. Haar verwijtende blik zei al genoeg. Maar daarna besefte ze pas hoe het echt zat.

‘Je was ...