Korfbal - 49 - Sex Verhalen

Korfbal - 49

Mijn springmaatje trok aan een touw en godzijdank opende de parachute. Wat er met de kist zou gebeuren, interesseerde me helemaal niets meer. Ik keek naar de man, die een uur geleden nog een steward was en ik vroeg hem of alles nog goed ging.

Hij antwoorde niet en ik wist gelijk waarom: de uitgevouwen chute schoot open en een enorme kracht denderde door het tuig wat om mijn lijf zat.

Na een seconde of tien was ik weer bij de tijd en ik merkte dat onze kist dichtbij ons bleef en dat de springmeneer die andere parachute zelfs op afstand leek te kunnen besturen.

We vielen met een gezapige snelheid en het was verbazingwekkend stil. Het windgeruis van eerst was bijna verdwenen en ik begon het leuk te vinden. We vielen niet meer, maar we gleden naar beneden.

Ik werd minder bang en dat kwam vooral omdat mijn maatje heel duidelijk liet zien, dat hij het trucje al veel vaker had gedaan en dat het hem goed af ging.

Dat gaf vertrouwen en het zorgde er voor dat ik met opgetrokken knieën heelhuids landde.

Toen ik geland was, bleef ik minutenlang liggen om te wennen aan de nieuwe situatie: Nederlandse grond onder mijn voeten. Miraculeus genoeg lag ik niet in, maar tussen de koeienvlaaien. Ik hijgde hard om de adrenaline uit mijn lijf te laten gaan. Daarna krabbelde ik op en ik besefte dat ik niet meer vastzat.

Mijn springmaatje hing nonchalant tegen de omheining van een weiland en keek vermakelijk naar mij.

Ik wilde me niet laten kennen en krabbelde op. Een stuk ...

... verderop zag ik dat Johan en zijn maatje ook neergedaald waren. Mijn aandacht ging uit naar mezelf. Heel voorzichtig testte ik al mijn spieren en alles werkte perfect. Ik zei dat tegen mijn springmaatje en hij stak zijn duim op.

Eenzelfde soort ritueel zag ik bij Johan.

We liepen naar Johan toe en ik omhelsde mijn businesspartner. Hij was nogal afstandelijk en dat kon ik me prima voorstellen, want zijn broek zat helemaal vol met een stinkende substantie. Waarschijnlijk zeven kleuren…

Zijn zelfvertrouwen was daardoor lager dan ooit…

Het was fris en vrij donker. Ik zag de beide springmeneren even met elkaar overleggen en met een paar snelle bewegingen maakten ze hun eigen rugzakken los van de grote pakketten. Die deden ze op hun rug en het was duidelijk te zien dat er een fors gewicht in zat: echt niet alleen kleren!

We waren in een weiland geland en met ons vieren sleepten we de kisten naar het hek, waar tot mijn verbazing een busje stond te wachten.

Ik vertrouwde dat voor geen meter en ik vroeg wat hij kwam doen en met een verbaasde toon zei hij: “He, Mark, ik kom jou ophalen! Of ken je me na een paar dagen al niet meer?”

Ik keek goed en ik zag Henk en Sasha in het busje zitten. Met gezamenlijke inspanningen werkten we alles, inclusief de parachutes en riemen in het busje en exact toen we klaar waren voor vertrek stopte er een auto vlakbij. Eén van de stewards kreeg een telefoontje en de auto seinde twee keer. De mannen namen afscheid en liepen naar de auto, ...