Het Satorvierkant ... - Sex Verhalen

Het Satorvierkant ...

9 januari 2015 - Parijs

"Ik heb het amulet gevonden, oma. Maar er is wel een probleem."

Mijn ogen schieten verschrikt open. Ik ben ineens klaarwakker, maar onderdruk de neiging om op te springen en haar mijn gedacht te zeggen. In plaats daarvan sluit ik weer mijn ogen, doe ik alsof ik slaap en luister ik naar de conversatie die zich vlak voor me afspeelt.

"Het is een schat van een man, je moet hem leren kennen."

...

"Wat bedoel je? Wacht even..."

Marie loopt de badkamer in en sluit de deur achter zich.

Ik sta op, loop naar de deur en leg mijn oor er tegen. Marie fluistert, maar niet bepaald zachtjes. Hier en daar vang ik een flard van het gesprek op. Ik voel me schuldig dat ik haar afluister, maar ze heeft het over mij, over wat er met mij gaat gebeuren.

"Het amulet stelen en naar je toe komen? ... Hem vermoorden met een mes?" Ik voel mijn hart een slag overslaan. Heb ik me vergist?

Ik hoor Marie diep ademhalen. Ze zegt even niets. Dan hoor ik haar weer. "Waarom? ... Ok, ik bel je nog."

Wanneer Marie het gesprek verbreekt, snel ik het bed weer in en doe ik alsof ik slaap. Ze komt naast mij zitten, aait mijn wang en geeft me een kus op mijn voorhoofd. 'Judas,' schiet er door me heen.

"Schatje, slaap je nog?", vraagt ze zachtjes.

Ik kreun lichtjes, draai me om en rek me uit. Ik open mijn ogen en kijk recht in haar helderblauwe ogen. Ze glimlacht naar me. Doet alsof er niets gebeurd is. Onschuldige blik. Ik denk: 'rare meid die ik helemaal ...

... niet ken. Zou ze me echt dood willen?' Terwijl het achter mijn voorhoofd begint te broeien, dringt de hitte door mijn poriën naar buiten en legt een vochtige, warme waas over mijn gezicht. Zweet breekt me uit.

"Hey schone slaper, ben je eindelijk wakker?", lacht ze.

Ze buigt voorover en kust me op mijn mond. Ze draagt alleen een T-shirt met een afbeelding van een meisjesgezicht. Het meisje op het shirt drukt een vinger tegen haar lippen.

"Hey liefje," antwoord ik. Ik probeer mijn stem zo normaal mogelijk te laten klinken. "Heb je wat kunnen slapen?"

Marie knikt nee.

"Mijn schuld?"

"Het is een rare week geweest."

Een beetje ongemakkelijk kijken we elkaar aan. Dan steek ik mijn hand uit. Ze pakt mijn hand vast en houdt die in de hare.

"Sorry van gisteren liefje," doorbreek ik de stilte.

Ze slaak een diepe zucht. "Ik was doodsbang."

"Dacht je nu echt dat ik je zou laten vallen?" reageer ik wat geprikkeld.

"Geloof me, op zo'n moment kan je niet helder nadenken. Ik had niet mogen weglopen."

Ik haal mijn schouders op.

"In ieder geval weet je nu wie ik ben."

Ik kijk haar vragend aan.

"Een afstammelinge uit een familie amuletdragers." verduidelijkt ze.

"Opgeleid door haar grootmoeder." vul ik aan.

"Klopt... Ik heb haar net nog aan de telefoon gehad."

Ik ben verwonderd dat ze hier zelf over begint. "Oh. En wat zei ze?"

"Ze was kwaad."

"Hoezo?" Ik ga rechtop zitten. Ik ben benieuwd of ze me de waarheid zal vertellen.

"Ze wilt ...