Onmogelijke Liefde - 9 - Sex Verhalen

Onmogelijke Liefde - 9

... binnen kwam gelopen. Echt spraakzaam was hij niet, eerder gefrusteerd door zijn verbroken relatie en door mijn moeder. Ik pakte mijn voetbal tas in en negeerde hem.

Uit het niets vroeg hij of ik het onze ouders verteld had? Ik deed alsof ik niet wist waar hij het over had. Hij stond op "waarom geef je gewoon niet toe Silvan dat je een homo bent" ik had veel leed kunnen besparen als ik me ingehouden had maar ik werd boos door zijn intonatie. Dat hij weer terug in mijn leven was, niet de moeite had genomen om met me te praten, me proberen te begrijpen. Misschien had ik hem dan over Thomas verteld. Hij negeerde me al weken. Ik was voor het eerst in mijn leven klaar met hem.

Mijn moeder gilde en trok ons uit elkaar. Waarnaar ze boos vroeg wat dit voorstelde. Hij schreeuwde mijn broer. Schreeuwde of ik het haar verteld of dat hij het moest doen? Ik heb hem dit altijd kwalijk genomen dat hij me geen eigen keus gaf.

Hij zag hoe ik stil zwijgend in de klas zat, ik had amper een woord gezegd. Door mijn slapeloze nachten zag ik eruit alsof ik onder invloed was van alcohol of drugs of zoiets.

Na een week van afwezigheid vernam ik dat de zus van zijn man plotseling was overleden. Tuurlijk moest hij er voor hem zijn, ik zou niet anders willen. Het feit dat ik dit moest horen in de klas en niet van hem zelf stak me. Ik had hem nodig, nu mijn ouders wisten dat ik op mannen viel. Misschien is het gevoel dat iemand je dood zwijgt nog erger dan dat iemand boos op je is. Met deze ...

... woede kun je enigszins nog iets, met een stil zwijgende emotie kun je niets. Dat is wat mijn ouders deden net zoals mijn broer had gedaan stilzwijgen. Alles ontkennen en niet eillen praten. Ik wil ook niet te veel ingaan op het feit dat ik er voor uit kwam dat ik op mannen viel, omdat dit alles behalve positief ontvangen werd. Ik wil niemand ontmoedigen omdat ik nu weet dat niet alle ouders zo zijn.

Ik bleef zitten toen de hele klas naast me af liep. Hij keek op. Het kon me niet eens schelen dat mijn klasgenoten en vrienden achterom keken en zagen dat ik bleef zitten. Alleen in de schoolbank.Ze vroegen of ik mee ging.

Ik schudde mijn hoofd, zei zacht dat ik iets moest bespreken met Thomas. Hij keek me recht aan toen ik dit aangaf aan mijn vrienden.

"Waarom heb je me niet gebeld ik had je kunnen steunen Thomas? Ik had je nodig...

Hij verontschuldigde zich gaf aan dat hij een verschrikkelijke week achter de rug had. "Ik moet er voor hem zijn Silvan, hij is gebroken door dit verlies ik .. Zijn stem ebte weg in het lege lokaal.

"Ik kan hem nu niet aan de kant zetten Silvan, hij is mijn man." Ik kon hem vertellen wat er deze week thuis gebeurd was, ik kon hem vertellen dat ik zonder hem verloren zou zijn, maar daar was ik denk ik te trots voor.

"Dit was het dus.. Het was het enigste wat ik uit kon brengen. Hij antwoorden niet. Misschien zei hij hierdoor nog veel meer door zijn stilzwijgen net zoals mijn ouders niet hadden geantwoord op mijn vraag. "Hoe erg het was ...