Verlangen - 5 - Sex Verhalen

Verlangen - 5

Die vrijdag zit ik weer in een hoek van het schoolplein op een bankje. Ik ben een boek aan het lezen dat me compleet in vervoering brengt en me doet wegdromen over zonnige oorden. Wat zou ik me heerlijk voelen in de armen van een mooie rijke man, ergens op een bounty strand in de Caraïben. Een man die lief, voorkomend en correct is, vol respect. En slim natuurlijk. Of iemand zoals... Carl. Spontaan verschijnen er mij lieflijke, romantische taferelen voor ogen. Ik glimlach.

"Is mijn prinsesje weer aan het dromen?"

Ik schrik op en kijk in de vrolijk kijkende ogen van Carl.

"Huh... ik..." stotter ik.

"Toch geen erotische droom?"

"Hoe... hoe kom je daar nu bij?" Mijn hoofd wordt knalrood. "Ik was aan euh... vakantie aan het denken. Witte zandstranden en veel zon."

"Dat lieg je."

"Niet!".

"Jammer."

"Hoezo jammer?"

"Ik had je erotisch fantasieën wel eens willen horen."

"Als je een erotisch verhaal wilt horen, dan moet je zelf maar een boek gaan halen in de bibliotheek. Dan mag je het achteraf aan me voorlezen."

"Deal."

"Oh... gij..." Ik grinnik en geef Carl een speelse tik met mijn boek. "En nu ophouden."

"Even serieus... vanavond..."

"Wat is er met vanavond?" Even ben ik bang dat hij onze date wil annuleren.

"Hoe laat spreken we af?"

"Rond zeven uur?"

"Prima, zal ik je komen uithalen?"

"Graag."

"Ok, tot dan. En ondertussen niet te veel van andere mannen dromen he."

Ik krijg opnieuw een knalrode kop. 'Ik droom alleen ...

... over jou'. Bijna had ik het hardop gezegd.

---

Die avond probeer ik me mooi maken met een streepje eyeliner en kleurloze lippenstift. Een aantal speldjes moeten mijn wilde haren wat in bedwang houden. Maar wat belangrijker is: voor het eerst sinds lang heb ik weer vrede met mijn spiegelbeeld en ook de spiegel knikt dit keer goedkeurend terug. ik glunder gewoon.

Ik ben zo opgewonden dat het lijkt alsof mijn adem stokt. Ik heb het gevoel dat ik een toets wiskunde moet afleggen, maar niet weet over welk hoofdstuk het gaat. Hoe moet ik me gedragen? Wat als het tegenvalt? Wat als Carl het niet zo fijn vindt als ik hoop? Wat als hij dingen van mij verlangt die ik hem nog niet kan geven, dingen waar ik niet eens aan wil denken. Zal ik dan mijn mannetje kunnen staan en mijn ontgoocheling of afkeer kunnen verbergen?

Veel tijd om te piekeren heb ik niet, want even later gaat de bel. Als op een roze wolk zweef ik de trappen af. Wanneer ik voorbij de keuken hol, steekt mijn ma verbaasd haar kop uit de deur. "Heb jij een vriendje?"

"Nee ma, ik heb met een paar klasgenoten afgesproken. Carl woont een eindje verderop en passeert toch. Het leek ons veiliger om samen te rijden."

"Carl?"

"Ja, het neefje van Maria. Die woont nog niet zo lang hier in het dorp. Die twee zijn onafscheidelijk."

Of ze me gelooft, weet ik niet, want ik wacht haar reactie niet af. Ik open de voordeur en onwennig zeg ik: "Hoi Carl."

Even later rijden we met de fiets richting stadscentrum, ...