Monique & Carla - 11 - Sex Verhalen

Monique & Carla - 11

Om 18.00 uur sloot de apotheek en

Carla

maakte zich met Hannah klaar om naar huis te gaan. Ze namen afscheid en Carla stapte op haar fiets. Snel naar huis en straks na het eten nog wat skypen met Monique, dacht ze.

Bij een druk kruispunt ging het helemaal mis. Het stoplicht voor de fietsers sprong op groen, maar een automobilist die van rechts kwam en door rood reed, schepte Carla met hoge snelheid. De klap was hard en het negentienjarige, tengere, roodharige meisje overleefde het niet. Levenloos lag ze met een bebloed hoofd op de grond en de automobilist die haar aangereden had, reed door. Later op de avond zou deze alsnog aangehouden worden. Politie en ambulance waren snel aanwezig, maar voor Carla kwam de hulp te laat. Laat in de avond bereikte dit vreselijke nieuws Monique, die volledig instortte. Urenlang huilde ze en haar stiefvader en zusje trachtten haar te troosten. De dagen daarna bleef ze thuis en tijdens de begrafenis leerde Monique de ouders en het zusje van Carla kennen. Ook die hadden het heel zwaar en ze konden niet begrijpen waarom iemand op zo’n onverantwoordelijke manier door rood rijdt. Enkele weken daarna pakte Monique het dagelijkse leventje weer op. Ze ging naar school, begon weer met trainen bij de hockeyclub en startte met het nieuwe bijbaantje bij de supermarkt, waar haar grote hockey-idool Daphne Konings ook werkte.

Op zondagochtend werd Monique na een woelige nacht wakker en keek naar de wekker. Die stond op 8.00 uur en ze besloot om op ...

... te staan. Normaal zou ze uitgeslapen hebben, maar dat lukte de laatste tijd niet meer. Op het nachtkastje stond een foto van Carla die haar vrolijk toelachte.

‘Ik mis je, schatje,’ pruilde ze en liep naar de badkamer om te douchen.

Ze kleedde zich aan en liep naar beneden. In de keuken zette ze thee en at een boterham. Plots belde iemand aan en verbaasd liep ze naar de voordeur. Het was Beau en Moniques mond viel open van verbazing. Het zestienjarige meisje zag er anders uit dan normaal. Ze droeg haar halflange, blonde haren niet in twee staartjes, maar hingen los over de schouders.

Verder was ze niet zo kinderlijk gekleed en droeg ze een kort spijkerrokje met een strak blouseje.

‘Hoi, Beau. Wat zie je er leuk uit. Kom binnen.’

‘Hoi, ik kom kijken hoe het met je gaat.’

‘Het gaat ietsjes beter, maar ik mis Carla iedere dag,’ zei Monique, terwijl ze

thee inschonk.

‘Dat geloof ik, Monique. We missen jullie ook op de hockeyclub. Weet je al wanneer je weer komt trainen?’

Monique tuitte haar lippen en antwoordde: ‘Komende week begin ik weer.’

‘Gelukkig, ik denk dat dat ook goed voor je is. Heb je al plannen voor vandaag?’ Monique schudde haar hoofd en Beau stelde voor: ‘Zullen we een boswandeling maken?’ Direct dacht Monique terug aan die keren dat ze daar met Carla naartoe was gegaan. Het leek vreemd om daar nu met Beau heen te gaan, maar ze stemde toch in.

‘Is goed, Beau. Ik moet er toch weer eens uit en wat frisse lucht zal mij goed doen.’

Ze ...