Een Buitengewoon Huis... - 1 - Sex Verhalen

Een Buitengewoon Huis... - 1

... gaan en met de achterste trap naar de slaapkamers.”

“Ja dat zou wel eens kunnen werken.”

Zo gezegd zo gedaan. Na zes harde werkweken was mijn bus eindelijk klaar voor de eerste proefrit.”

“Dank u wel Thomas, kleinzoon van William Drielens, voor deze getuigenis.” zei de priester. Schoorvoetend ging ik terug naar mijn plaats vooraan in de stampvolle kerk. “Dat waren mooie woorden.” Fluisterde oma, toen ik haar een knuffel gaf.

Daar lag hij dan, mijn grootvader, tweeënhalve meter voor ons in een gesloten kist. Dood. Vorige week kwamen we nog vrolijk terug van de proefrit. We waren euforisch, maar nog geen dag later kregen we telefoon van oma dat opa een hartaanval had gekregen in zijn slaap. Toen oma die ochtend wakker werd was het te laat.

De begrafenisondernemers tilde de kist op. Op hun schouders droegen ze hem naar buiten, naar de bus. Dat was een idee van oma geweest. Geen lijkwagen, nee, mijn bus, de bus waar opa en ik aan hadden gewerkt in de laatste dagen van zijn leven. Die moest hem naar zijn graf rijden.

Even later kroop ik met tranen achter het stuur. In een traag tempo reed ik achter de wagen van de begrafenisondernemer richting het kerkhof. Daar aangekomen las de priester nog een tekst voor waarna de kist in de aarde werd gelaten.

Nadien

werd de kist begraven, bij iedere schep aarde die in de grond ging moest ik toeteren met de bus. Ik wist niet meer hoeveel keer ik op die claxon drukte, ik wist niet meer hoeveel tranen er over mijn wangen ...

... rolde. Ik wist enkel dat ik hem enorm ging missen.

Twee weken later

Ik opende de poort van mijn loods en reed de bus binnen. Ik zette de motor uit en haakte mijn bus aan de stroom en afvoer installaties. Ik keek rond me, deze loods ademde mijn opa uit. Ik was dan ook blij dat hij mij dit had nagelaten. Geen haar op mijn hoofd dat er aan dacht om dit te verkopen. De grote vakantie was begonnen en ik had nu even geen kinderen meer aan mijn hoofd.

Ze waren wel schatjes, zeker toen ik de dag na de begrafenis van opa terug op school kwam. Het boek met de tekeningen om mij te troosten lag nu op mijn bureau en de knuffels van de kinderen zaten in mijn hart.

Mijn gsm ging af. Ik sprak: “Hallo met Thomas Drielens, met wie spreek ik.” “Dag Thomas, ben je al vertrokken?” hoorde ik mijn moeder zeggen. “Nee, ik ben juist thuis van school, ik heb de klas helemaal opgeruimd vandaag ik heb al het speelgoed meegenomen en ik wilde juist beginnen met het hier in de loods te zetten. Ik vertrek morgenvroeg pas.” Vertelde ik haar. “Goed, kom ik dan best vanavond je reservesleutel halen?” “ja dat is perfect ik ging toch niet weg vanavond.” “Zo ga je nooit van straat geraken Thommieboy!” lachte ze. “pfff, de straat is misschien juist wat ik nodig heb!” grapte ik terug. “Kom maar af.”

Die avond kwam ze nog mijn sleutel halen, we dronken nog wat waarna ze mij een goede reis wenste. Snel daarna ging ik slapen, morgen zou vroeg worden.

De volgende morgen werd ik vroeg wakker klaar om de ...