Woodstock - 7 - Sex Verhalen

Woodstock - 7

... verankerd tussen de bus en de ingang van het hoofdkwartier en yés, hier kunnen we straks wel tegen een stootje.

Als we klaar zijn hebben we samen een lunch en daarna gaan de meesten weer terug naar de Bazaar, het zal zo meteen wel druk worden als de eerste acts klaar zijn. Ik loop naar backstage podium om te kijken hoe de situatie daar is en ik kan niet anders zeggen dan dat het een gekkenhuis. Niets loopt op tijd, steeds is er wel iets technisch wat snel gerepareerd moet worden en veel artiesten lopen maar wat rond, te wachten tot ze moeten optreden. Omdat de helikopters alleen overdag mogen vliegen worden artiesten in hoog tempo voor het donker wordt ingevlogen en het is er al een drukte van belang. Ik zie veel bekende gezichten en whow, dat is wel een aparte ervaring om daar zo tussen te lopen. Carlos Santana loopt zenuwachtig op en neer te dribbelen, hij is zo aan de beurt en ik zie dat de mannen van Canned Heat er ook al zijn.

En dan krijg ik Grace en Anthony in beeld, naast Grace loopt Janis Joplin, zwaar gearmd komen ze op me toe lopen. ‘Hey July, dit is Janis. En Janis, dit is bitchy Dutchy July’ stelt Grace ons voor. Janis vliegt me om de nek, even wennen om zo’n beroemde meid te huggen maar ja, Gracy is ook beroemd en dat doet me ten slotte ook niks. Ik geef Janis een zoen op beide wangen en dan is het ijs gebroken, ze kijkt me breed lachend aan en zegt ‘leuk je te ontmoeten, heb van Grace al wat over je gehoord. Jullie hebben hier flink werk verzet hoor, ...

... fijn om hier te zijn!’ Anthony stelt voor naar de bus te gaan maar ik wil nog even bij Michael Lang checken hoe laat The Who en de andere bandleden van Jefferson Airplane arriveren. Dat blijkt met de volgende helikoptervlucht te zijn, over ruim een uur, iets na vieren zijn ze hier, oké, dan kom ik wel terug. Blij om die chaos hier weer even te kunnen verlaten.

Dollen in de oase

In de bus is het een oase van rust, Grace en Anthony zijn vol lof over wat we er van gemaakt hebben en ook Janis laat merken dat het fijn is hier even tot rust te kunnen komen. We gaan met ons viertjes achter in de loungehoek wat chillen en al snel sukkelen zowel Grace als Janis in slaap, goed zo, even bijtanken voor hun optredens vannacht. Anthony en ik kletsen zachtjes wat bij en dan is het tijd om de andere mensen te gaan halen. De helikopter die de artiesten haalt en terugbrengt vliegt gelukkig stipt op tijd en na een kwartiertje wachten zie ik de jongens van The Who en van de Jefferson van de landingsplaats aan komen lopen. Ik ga op ze af en tot mijn verrassing zegt Roger Daltrey ‘Hey, nice, the Dutch redhaired girl from Monterey.’ Zo, dat hij dat nog weet, misschien wel omdat ik hem op z’n nummer zette toen hij te opdringerig werd. Achteraf snap ik dat niet helemaal meer, whow, wat een stuk is dat geworden zeg met die grote krullenbol. En dan zijn borst, die hij zoals altijd ook nu in al zijn blote glorie laat zien door zijn spijkerjackje amper dicht te knopen.

Ik schud handen met de ...