Mini - 160 - Sex Verhalen

Mini - 160

... Mariëtte was de reactie. “Je kan nog prima. Je wílt alleen niet meer. Doorgaan tot ik zeg dat je mag stoppen. Dankzij jou liggen er hier bijna twintig man zich op te drukken, muts.”

Meike keek om zich heen: allemaal lagen we in de voorligsteun. Langzaam kwam ze weer omhoog. En weer omlaag. En weer omhoog, totdat ze de twintig had volgemaakt. “Goed zo. Opstaan, iedereen en even de schouders uitschudden.”

Mariëtte keek Meike aan. “Doe je nu gewoon mee of…” Ze knikte aarzelend. “Mooi. Mensen, terug naar het begin: tegen de lange muur. Nú!” We stelden ons snel op. “Mooi. Op mijn teken sprint je naar de overkant, tikt de muur aan en sprint terug. De laatste twee die weer staan: vijf situps. Nú!” Rob en Frits waren de laatsten en Meike lachte. “Zo pa… Ben jij ook eens de lul…”

Mariëtte keek haar fel aan. “Pak er ook maar vijf. We maken hier niemand belachelijk, begrepen? Zitten!” Na vijf moeizame pushups kwam ze overeind. “Ik ga weg hier. Zijn jullie helemaal gek geworden…” Frits hield haar tegen. “Blijven jij.” Ze veegde zijn hand weg. “Schiet toch op, pa. Dat jij afgebeuld wilt worden moet je zelf weten, maar ik heb wat beters te doen.”

In de tussentijd was Fred bij de deur gaan staan. “Jongedame, je mag naar buiten… als je langs mij kunt komen. Ik waarschuw je: ik ben snel. Als je niet binnen tien seconden buiten bent, draai je je om en doe je gewoon mee.” Ze keek twijfelend en probeerde langs Fred te glippen. Mislukt. Na nog twee pogingen zei hij niets, maar wees ...

... naar het midden van de zaal. “Samen er in, dan ook samen er uit. Door jouw schuld lag iedereen zich zojuist hier op te drukken.”

Mopperend maakte ze rechtsomkeert en liep terug naar haar plekje. Mariëtte had tijdens dit intermezzo niets gezegd en vervolgde onaangedaan haar lesje. We werden pittig aagepakt, totdat ze haar ondertussen beruchte uitspraak deed: “Zo. Dit was het makkelijke deel…” Er waren een paar diepe zuchten te horen.

“Vorm een cirkel, met de gezichten naar buiten.” Even later liep ze langs met de blinddoeken. “Opdoen bij degene die rechts naast je staat. Daarna: iedereen stil. Niet meer hijgen of kuchen, ik wil niets meer horen.” Toen iedereen geblinddoekt was, was het inderdaad doodstil in de zaal. Heel zachtjes klonk Mariëttes stem.

“U gaat langzaam door de zaal lopen. Kriskras door elkaar heen. Maakt u contact met iemand, blijven beiden stokstijf staan. Als er koppels zijn die denken vals te kunnen spelen: ik zie alles en ik weet één ding zeker: u krijgt er spijt van. U gebruikt al uw zintuigen om anderen te vermijden, dus het is in uw eigen belang dat u bijzonder stil bent. Maar: u blijft in beweging. Over vijf minuten stopt de tijd. Stárt!”

Héél voorzichtig ging ik voorwaarts. Gelukkig was mijn blinddoek niet over mijn oren geknoopt; links en recht hoorde ik wel wat. Ik stroopte de mouwen van mijn trainingsjasje op; zo kon ik misschen nog een temperatuursverschil oppikken. Heel langzaam, m’n passen tellend, bewoog ik door de zaal. Soms stond ik ...