Histoire D'eau - Sex Verhalen

Histoire D'eau

Eigenlijk is het vrij spontaan gegaan, het opeisen van mijn eigen ruimte op zolder. Mijn ouders hebben er weinig woorden aan vuil gemaakt, al had mijn ma het waarschijnlijk liever anders gezien. "Kind, ga eens op stap met je vriendinnen en stop eens met jezelf zo op te sluiten." Gelukkig was pa er nog om me te verdedigen. "Ach, laat het kind toch gewoon kind zijn en doen waar het zin in heeft. Het is niet dat ze kattekwaad uithaalt." Mijn ma zuchtte even, en smeet haar armen in de lucht als teken van overgave. "Je verwent haar te veel." Ik haalde mijn schouders op, gaf mijn pa blij een kus op zijn kaak en beklom daarna de trap van de eerste verdieping naar de zolder. De ene dag sloot ik me nog op in mijn kamer, de dag erna verhuisde ik met alles wat me dierbaar was naar boven en was ik heer en meester van de zolderverdieping.

Veel moet je je er echter niet bij voorstellen. De zolder is in de eerste plaats bedoeld als opslagplaats voor diverse spullen: dozen vol kerstversiering, oude kleren, een hele hoop boeken en de collectie LP's van mijn pa. De zolder is laag, een echte zolder met houten vloeren, houten muren en een dak waar de regen op roffelt. Warm in de zomer, koud in de winter. Als je door het dakraam naar buiten kijkt, kan je over de kruinen van de bomen de polder zien. Een grote vlakte met hier en daar verspreid een kreek. In de verte de koeltorens van de kerncentrale van Doel en de drukbevaren Schelde.

Het leuke aan de zolder is, dat ik al mijn spullen ...

... gewoon kan laten rondslingeren. Overal liggen papieren met zelfgeschreven verhalen en tekeningen. In de hoek mijn stapels strips, ik ben fan van Asterix en Lucky Luke. De vloer is een zee van boeken, artikelen die ik uit tijdschriften scheur en een aantal kleren waarvoor ik te lui ben om ze op te hangen. Een haveloos deken ligt slordig over de oude matras die ik onder het dakraam heb geschoven: mijn lievelingsplaatsje van waarop ik kan staren naar de hemel boven me. Meer dan eens droom ik weg over verre bestemmingen en een glamoureus leven als echte prinses. Het deken moet dringend in de was, maar dat is van later zorg. Kortom: de rommel en de onmogelijkheid om er ooit weer orde in te scheppen, is voor mij het ultieme genot.

En af en toe open ik uit nieuwsgierigheid een aantal van de vele dozen die aan de kant zijn geschoven. Een is gevuld met oude tafelkleden en stoffen servetten. Het doet me denken aan de saaie nieuwjaarfeestjes samen met heel de familie. Ik doe het deksel weer dicht en schuif de doos weg. Daarna trek ik een andere doos naar voren. Daarop staat in een sierlijk handschrift "boeken" geschreven. Ik laat mijn handen op de bovenkant van de doos liggen en strijk het stof weg. Wanneer ik het deksel open, valt mijn oog op "het verdriet van België" van Hugo Claus. Wie wil dat nu lezen, mompel ik en begin dieper te graven in de vele boeken. Wanneer ik een van de onderste boeken vastpak, valt mijn mond open. Op de cover prijkt een topless dame: "Xaviera's tuin der ...