Mini - 126 - Sex Verhalen

Mini - 126

... was hij nog steeds ziek. Enfin, je weet hoe dat gaat: kaartje, een bos bloemen… Een week daarna belde hij me op of ik eens langs kon komen. Ik schrok me kapot. Er zat een vent in die stoel… Mager, bijna geel, kaal… Hij had kanker, vertelde hij en hij wilde perse dat ‘zijn’ projecten goed verliepen. We hebben een uurtje zitten praten, toen kon hij niet meer. “Morgen weer, Chantal. Nu slapen.”

Dat hebben we een week volgehouden, toen had hij al zijn kennis overgedragen en kon hij afstand nemen van het werk. Een paar maanden later, in Juni, is hij overleden. Ik heb afscheid van hem kunnen nemen: drie dagen voor hij ons verliet. Zijn vrouw

Heleen

was erbij. Een hele lieve dame. Tijdens zijn begrafenis speelde er iemand van zijn harmonie op een bugel: de Trumpet Voluntary van Clarke. We spelen het hier ook graag. Dat stuk heeft een speciale betekenis voor me gekregen. Na Gerrit’s dood heb ik zijn projecten overgenomen en afgemaakt. En contact gehouden met zijn vrouw, die ondertussen een goeie vriendin was geworden. En tijdens onze gesprekken vertelde ik dat jij ook bugel speelt…

Een paar weken geleden liet ik het filmpje uit Duitsland zien en toen zei ze dat jij de bugel van haar man moest krijgen…” Ma’s ogen waren rood. “Dank je wel, Ma, dat je ons verteld hebt. Ik wil graag haar telefoonnummer en adres om haar te bedanken en eem afspraak te maken om voor haar te spelen.” Ma knikte. “Morgenochtend, Kees. Nu niet meer, anders word ik veel te emotioneel.” Het was ...

... stil in de kamer. Ma wreef haar ogen droog met een zakdoek; Pa sloeg haar arm om haar heen. Joline keek me aan. “Jij gaat oefenen op dat instument, Kees. En speelt straks de sterren van de hemel.” Ik knikte. “Ja, dat ga ik zeker doen.”

Na een paar minuten stond Ma op. “Kom, jongelui. Zó kunnen we Sinterklaasavond niet eindigen. We gaan even naar buiten, een frisse neus halen en dan naar bed. Jassen aan, mutsen op en lopen.” Iedereen was het daarmee eens en even later liepen we richting Stichtse Rotonde. Het was stil en wit buiten; er was tijdens pakjesavond een vers pak sneeuw gevallen en het sneeuwde nog een beetje; fijne vlokken dwarrelden omlaag. De sneeuw dempte alle geluid. We spraken weinig onderweg, genoten van de verse sneeuwlaag en van elkaar. Joline hield me stevig vast en keek me af en toe aan. Wéér voelde ik de liefde in alle hevigheid: haar blonde krullen kwamen onder een gebreide Noorse muts uit en haar blauwe ogen keken me lief aan. Ik kuste haar, midden op straat en ze zei zachtjes: “Wat een avond, Kees…” Ik bromde terug: “Dat kun je wel stellen, Noors uitziende schoonheid. Vreselijk gelachen en hele emotionele momenten… En nee, die emoties gaan we niet uitschakelen.”

Ze kneep zachtjes in mijn arm. “Ik heb jouw moeder nu ook van een andere kant leren kennen. Ook zij is een gevoelsmens, ook al zou je dat niet zeggen.” Ik knikte. “Ik heb een aantal eigenschappen van Ma overgenomen, schat. Een zakelijke, efficiënte kant en diep daaronder begraven mijn ...