Mini - 126 - Sex Verhalen

Mini - 126

... jou, Ma. Sorry voor die rot-opmerking.” Ze gaf Tony een zoen en draaide zich naar Pa, die aan de andere kant zat. “Voor jou, lieve pa: ook sorry…” Ook hij kreeg een zoen. “En wij dan?” vroeg Rob senior, met een blik op Ma. “Wij zijn weliswaar iets jonger, maar…” Clara zuchtte, liep naar hem toe en ook hij kreeg een zoen, en Ma ook. “Sjonge zusje… Da’s wel een gang naar Canossa die je over jezelf hebt afgeroepen.” Ik keek haar aan. “Overigens: ik ben ook een paar jaar ouder dan jij…” “Krijg de hik, Kees. Je zoekt je heil maar bij Jo. Ik blijf niet zoenen…” Clara keek nuffig. “Oh, jawel liefje. Jij blijft zéker wel zoenen! Hier jij!” Ton pakte haar vast en draaide haar om. “Je hebt je Pa gehoord: we hoeven ons niet af te zonderen als we een keertje willen knuffelen. Dus…” Hij zoende haar vol op haar mond. Claar stribbelde eerst tegen, maar legde uiteindelijk haar armen om zijn nek en zoende terug.

Toen Ton haar losliet zei ze: “Het is even wennen, maar het heeft wel wat, zo met publiek.” “Zolang jullie elkaar niet compleet uitkleden en hier alle standjes van de Kamasutra demonstreren, zitten wij er niet zo mee. Maarre…” Ma wees op de nog steeds lege glazen. “We zijn tien minuten verder en we staan nog steeds droog!” Joline giechelde. “Wij misschien wel, maar of Claar na die zoensessie met Ton nog droog staat…” We schoten in de lach en Clara kreeg een knalrood hoofd. “Wat ben jij een gemene trut. Wacht maar. Volgend jaar gaat Sinterklaas juffouw Boogers er eens goed van ...

... langs geven!” “Die bestaat dan niet meer, zussie. Die is getransformeerd in ‘Mevrouw Jonkman-Boogers, BSc’. Een degelijk getrouwde dame,waar je heel veel respect voor moet hebben.” Ik keek Claar grijnzend aan. Ze zuchtte. “Ton, meehelpen. Deze lui willen blijkbaar dronken worden, want ze zitten aan m’n kop te zeuren voor een borrel.” Even later waren alle glazen gevuld. Ma hief haar glas. “Jongens… en meiden: dank jullie wel voor deze avond. Ik heb vreselijk gelachen en een paar hele mooie momenten voorbij zien komen. Proost!”

Het was even stil. “Ma…” Ik moest het vragen. “Die bugel… Vertel eens wat over de vorige eigenaar.” Ze zuchtte. “Dat is best moeilijk, jongen.” Ze zuchtte een paar keer en begon toen zachtjes te vertellen. “Die bugel was van Gerrit. Gerrit was een hele fijne collega van me. Niet alleen qua vakkennis, maar ook qua persoonlijkheid. Hij was projectleider, net als ik Een normale vent in een wereld van haantjes. En muzikaal. Klassiek geschoold, ook zeldzaam in de bouw. Muziek was z’n lust en z’n leven. Hij speelde in een harmonieorkest, maar ook in kerkdiensten. We zijn naar de trouwdienst van zijn dochter geweest. Daar speelde hij het Ave Maria, hij op de bugel en het orgel op de achtergrond. Kippenvel. Vorig jaar kwam hij vol trots op het werk: hij had een nieuwe bugel gekocht. Volgens hem een pracht-instrument. Zijn ogen schitterden als hij het er over had. Een paar weken later meldde hij zich ziek. Dat was bijna uniek; Gerrit was nooit ziek. Na een week ...