De Gezusters Santegoed... - 26 - Sex Verhalen

De Gezusters Santegoed... - 26

... denken! Otto vilt me levend!’

‘Als je al zoveel geluk hebt, Joey. Ik heb Otto maar een keer echt boos gezien, en geloof me, dat wil je echt niet meemaken. Ik wil dan gewoon niet hebben, dat er iets gebeurt, en dan ik er verantwoordelijk voor ben.’

‘Dat komt wel goed, John. O, dit vind ik bijna net zo leuk, als mijn auto krijgen! Nou ja, niet helemaal, maar je begrijpt wel, wat ik bedoel!’

Ik glimlach. ‘Kom, we gaan weer naar bed. Chantal zal wel wakker zijn, ze kan niet goed slapen, als ik niet naast haar lig.’

Joey knikt en we sluiten de loods weer af. Ik kruip weer langs Chantal in bed. Ze is inderdaad wakker. Ze vraagt: ‘En? Heb je even met Joey gepraat?’

‘Ja, hij kon gewoon niet van opwinding slapen. Ik kan dat wel begrijpen. Het is dan ook heel wat voor zo’n jongen. Maar ik denk niet, dat hij nog van die streken gaat uithalen. Hij moest het gewoon even kwijt, en daar hebben we ook even over gepraat. En ik heb hem verteld over Zweden, dus dat hoeven we ook niet meer te doen. Hij wil heel erg graag mee!’

Chantal grinnikt. ‘Dat komt zeker, doordat je hem verteld hebt, dat Veerle mee mag!’

‘Natuurlijk! Maar ik geloof, dat hij anders ook wel mee was gegaan. En nog iets, hij heeft toegezegd, dat hij weer naar zijn ouders op bezoek gaat, ook als Fred er is. Dat noem ik toch goede vooruitgang, of niet dan?’

‘Dat kun je wel stellen, John. Weet je? Straks als hij klaar is met alles, zal ik hem gaan missen. Wat als hij dan terug wil naar Kampen?’

‘Ik denk ...

... niet, dat hij dat zal doen, Chantal. Als hij kan en mag, blijft hij bij ons wonen, tot hij op zijn eigen gaat wonen. En dat zal zijn, als hij gaat samenwonen. ten minste, dat verwacht ik. Dus we zijn nog niet van hem af.’

‘Gelukkig maar! Het bevalt me eigenlijk best, om een moeder voor hem te zijn, al ben ik maar enkele jaren ouder, dan hem. Amper te geloven, dat hij toen zo’n andere jongen was. Nu is het een eerlijke, leuke en aardige jongen. Je hebt nauwelijks problemen met hem, en hij helpt mee, waar hij maar kan.’

‘Dan doen we het toch goed, of niet dan?’

‘Dat is zeker waar. Zullen we het straks ook goed doen, als we onze eigen kinderen hebben?’

‘We hebben nu in ieder geval al een beetje kunnen oefenen…’

‘Ja, maar we hebben afgesproken, dat we daarmee nog even wachten. Pff, dat is nog minstens tien maanden wachten!’

‘Zolang hebben we nog onze surrogaatzoon.’

Chantal lacht. ‘Maar dat is niet hetzelfde, John!’

‘Dat weet ik wel, Chantal. En ik kijk ook wel uit, naar het moment dat we ons eerste kind krijgen, maar ik wil toch wachten.’

‘Dat heb je me nu wel vaak genoeg verteld!’

‘Omdat je er steeds over begint, Chantal. En eerlijk gezegd, vind ik, dat we daar nu genoeg over gepraat hebben. Je weet hoe ik erover denk, en ik weet wat jij graag zou willen. En ik heb al toegegeven, dat ik het niet erg zou vinden, als je dan over een jaar zwanger zou raken. Meer ga ik niet toegeven, Chantal. En waag het niet om stiekem zwanger te worden, want dan ken ...