Verhalen Van Little... - 11 - Sex Verhalen

Verhalen Van Little... - 11

Misschien ken je ze wel

Misschien ken je ze niet

Maar dit zijn de verhalen

Van Little College Street

En mag dit vogeltje

Ooit gevangen zijn

Dan behoedt dit boekje

Hem voor pijn

‘Wie kan ik vertrouwen?’- 27/28 maart 1893

Wie ik ben maakt niet zoveel uit. Als je dit boek hebt gevonden weet je het waarschijnlijk wel. Zo niet... Dan zweer ik met mijn hand op mijn nobele hart dat alles wat hierin beschreven is waar is. Blader gerust wat rond, perverseling! Lees een verhaal en ruk jezelf van hoogtepunt naar hoogtepunt. Naar zowel dat van jou, als alle andere die jou voorgingen met mij.

Hoe ik eruit zie? De man waar ik het eerste verhaal over schreef beschreef mij als ‘een wonder’. Als ik mij een dag of twee niet zou scheren dan zou ik als een echte vent door kunnen gaan, maar ben ik wel geschoren en geef je mij de juist schmink, dan ben ik je nichtje, zus of lang verloren vriendin. Zolang ik mijn mond maar houd.

Mijn ouders waren Italiaanse straatmuzikanten. Variété. Ik zit niet heel ver weg van wat zij deden, alleen is mijn gunst niet alleen voor het oor. Dat ik uit het zuiden van Europa kom zie je aan mijn vollere lippen, mijn ogen, mijn licht krullende haar en mijn licht getinte huid. Maar genoeg over mij. Laten we het over hen hebben. Charley, dokter Jack, Vladimir en Victor.

Ik lig met mijn ogen half dicht naar de Italiaanse zon te staren die mijn blote bovenlijf verwarmt. Ik zie het graan heen en weer wuiven door de zachte wind. Ik kijk ...

... opzij. Luca heeft een sprietje in zijn mond. Hij lacht. Mijn knie komt tegen zijn knie aan. Hij drukt hem niet weg. Twee warme knieën tegen elkaar aan. Twee paar ogen die naar elkaar staren. Twee lachen op twee gezichten. Honderden vlinders in mijn buik. Luca haalt de spriet uit de mond, pakt hem vast en met de are die er aan zit streelt hij zacht mijn oor, wang, mond. Dan gaat ie naar beneden. Streelt mijn hals. Mijn borst. Mijn buik.

‘Nu met je vinger.’

Zeg ik zacht. Ondeugend lacht Luca. Hij zegt niks en gooit de spriet weg. Hij rolt wat dichtbij en streelt dan met zijn vingers mijn oor, wang en mond. Dan gaat ie naar beneden. Zijn vingers strelen mijn borst. Cirkelen om mijn tepels. Glijden naar beneden over mijn buik. Maar vinden verder een weg naar mijn lies, mijn dij en knie.

‘Nu met je tong.’

Luca gierde het nu uit van het lachen.

‘Echt?’

‘Ja, echt!’

‘Oké.’

Hij komt met zijn gezicht naar mij toe en lik heel teder mijn oor, mijn wang, mijn lippen. Ik wil hem zoenen, maar houd ik mij. Dan likt hij naar beneden. Mijn nek. Mijn borst. Mijn tepels. Mijn buik. Hij steekt zijn tong in mijn navel. Hij likt mijn dij en knie. En likt dan zijn weg weer naar mijn mond. En zoent mij. Ik zoen terug. Hij komt bovenop mij liggen. We zoenen klungelig. Zoals twee jochies zoenen, die voor het eerst ooit zoenen. Tanden raken elkaar. Speeksel is overal. We lachen. We lachen om onszelf. Om het moment. Dan zoent Luca weer een weg naar beneden maar stopt niet als ie bij ...