Mini - 133 - Sex Verhalen

Mini - 133

... netjes. “Hé, jullie zijn aan boord om ons te voorzien van adviezen, dus wees vrij om te gaan waar je wilt. Alleen als we manoeuvreproeven op zee doen, wil ik dat óf hier op de brug, óf in de crewroom bent.”

“Oké… Dan zitten Henry en ik tot de pieren in de vetput.” Ik bleef op de brug, tot Ferry’s verbazing. “Die twee zijn prima op elkaar ingespeeld en weten meer dan ik. Henry en ik hebben de vorige keer lopen rekenen; het is nu aan Rob om die berekeningen om te zetten in praktijk. Ik hou meer van uitzicht.” Ferry grijnsde. “Ik ook. Daarom ben ik ook schipper geworden en geen machinist.”

Vlak voor Hoek van Holland nam hij contact op met de machinekamer. “Hans… kunnen jullie boven komen? We zijn met vijf minuten buitengaats. En neem meteen nog een kan koffie mee.” “Oké, we komen er aan.” Hans, Allard, Henry en Rob kwamen even later boven. Mike en Dick waren nog even op het voordek bezig om wat dingen zeevast te maken, maar kwamen toen ook op de brug. Het werd wat vol met z’n zevenen. Ferry keek Rob aan. “Heb jij een beetje zeebenen, Rob?” Die keek beledigd. “Als ik die na drie jaar op nog niet gehad zou hebben…”

Ferry lachte. “Drie jaar op zee is allemaal prima, maar jij was toch machinist van zo’n dozenboot?” Hij wees op een containerschip wat voor ons uitvoer. “Daar krijg je toch geen zeebenen op… Die dingen liggen als een blok beton in het water.” Rob trok een mondhoek op. “Nou, ten eerste was mijn bootje iets kleiner, ik schat ongeveer de helft van dat ding daar en ...

... ten tweede: ik heb ook een half jaar op een coastertje gevaren hoor. Een soort lange-afstands veerdienst met bulklading. Schotland – Noorwegen – Denemarken – Duitsland – Schotland. En af en toe een uitstapje naar Eemshaven. En dat halve jaar begon in september, dus de hele winter over de Noordzee gevaren, inclusief een paar redelijk pittige stormpjes. Met mijn zeebenen zit het wel goed.”

“Oké… Ik vraag het maar, want ik wil niet dat iemand onverwacht over z’n nek gaat op deze mooie schone brug. ten slotte moeten we dit scheepje zien te verkopen…”

We waren ondertussen buiten de pieren gekomen en Ferry drukte de gasknuppels in fasen helemaal naar voren. “Niet meteen ‘the pedal to the metal’… de machines moeten er ook even aan wennen.” Rob knikte goedkeurend. “Dat zie je bij weinig schippers, Ferry. De meesten rammen de telegraaf op ‘volle kracht vooruit’ als ze buitengaats zijn. Wat er in de vetput gebeurt, zal ze jeuken.” Ferry grijnsde. “Ik heb ook het diploma ‘Boordwerktuigkundige’ aan de muur hangen, Rob. Ben van alle markten thuis.”

Hij gaf de gasknuppels een laatste zetje tot ze helemaal plat lagen. De boot maakte nu behoorlijk vaart en de snelheid op de GPS liep op naar 24 knopen… 25… 26… “Potverdorie. We hebben een behoorlijke stroming mee, volgens mij! Zo hard heeft deze schuit nog nooit gelopen!” Ferry keek verwonderd naar de GPS, toen naar de slagenteller en het elektronisch log. Ik zag Rob, Hans en Henry grijnzen.

Ferry draaide zich naar hen om. “En wat ...