Europees Avontuur - 27 - Sex Verhalen

Europees Avontuur - 27

Een busreis van meer dan zestien uur ! ’s Nachts wat wegdoezelen, niet echt slapen. De hele rit geen gesprek kunnen voeren. Niemand sprak Duits of Engels, enkel de ene chauffeur sprak enkele woorden Duits. Het was kwart voor tien ’s ochtends als de bus stopte aan het station van Vilnius, de hoofdstad van Litouwen.

Gelukkig had ik GPS op mijn IPod en vond ik de weg naar het B&B gemakkelijk. Ik keek wel mijn ogen uit naar die grote woonblokken. Typisch Russisch, dacht ik.

Ik vond de plaats waar ik moest zijn. Op een hoek, een soort café-eethuis. Ik naar binnen. Er kwam een man van ongeveer veertig jaar, bolrond lachend gezicht, buikje. Ik begon in het Duits en hij antwoordde terug, zij het absoluut geen perfect Duits. Plots sprak hij Frans;

- Vous êtes le Belge ? Le Flamand ?

- Oui…

Sandor, zo heette de man, vertelde dat hij als kind geadopteerd werd door een familie in Brussel en dat hij er tot zij vijfentwintigste gewoond en gestudeerd had. Ja, hij sprak ook wel een woordje Vlaams.

Sandor nam me mee naar een leuke kamer, gaf me de sleutel van de kamer en van de toegang naast het eethuis. Er waren twee mannen, Duitsers, vertelde hij, ingenieurs die hier machines monteerden in een fabriek.

Het was half elf. Ik had honger en vroeg waar ik ergens een snack kon eten. Geen probleem, dat kon bij hem, hij zou er voor zorgen. Ik nam een douche, en beneden wachtte me een leuke schotel. Omdat ik die nacht quasi niet geslapen had, trok ik na het eten naar mijn ...

... kamer, kleedde me uit en dook onder de lakens. Zalig slapen !

Het was half drie toen ik wakker werd. Even verfrissen, naar beneden naar het cafégelagzaal. Er zaten een vijftal mannen aan een tafeltje te kaarten. Sandor schonk me een koffie. Brrr… zo sterk ! Ik vroeg hem waarmee ik het best kon beginnen bij een bezoek aan Vilnius. Hij raadde me de “oude stad” aan, historisch centrum en vlakbij. Het werd voor mij een ware ontdekking. En tegen half zeven kwam ik terug bij mijn verblijf. Ja, Sandor kon zeker iets klaar maken voor mij tegen acht uur of zo. Dan kon ik ook kennis maken met die twee Duitse ingenieurs.

Op mijn kamer, laptop aanleggen. Enkele mails. Berichtje sturen naar thuis. en naar Edwin, de 17-jarige kok.

Tegen kwart voor acht naar de gelagzaal. De twee ingenieurs waren er reeds. Kennismaking. Ze kwamen uit Hamburg, de oudste halfweg de veertig, de jongste achtentwintig jaar. Leuke kerels allebei. Maar vooral die jongste trok mijn aandacht.

Na het avondmaal trok ik terug naar bed. Ik was nog niet uitgeslapen. De nacht voordien quasi gene oog dicht gedaan op die busreis.

Vilnius, een onbekende stad die veel te bieden heeft. Op veel plaatsen sprak men wat Engels. Gelukkig maar. Twee dagen lang bezocht ik zoveel mogelijk gebouwen en plaatsen. ’s Avonds met die ingenieurs aan tafel. Ze vertelden over hun werk. Ik bekende dat ik wel een job zocht om mijn reis verder te betalen. Dit vertelde ik ook aan Sandor. Die wist misschien wel iets. ’s Anderendaags kwam ...